Η Ελπίδα μπορεί να είναι ... κολλητική

Ίσως η ελπίδα να είναι κρυμμένη στην κόλλα που κρατάει την σημαία της χώρας μας, πάνω στα ντενεκεδάκια και τους κουβάδες που έφτιαξαν τα παιδιά με τον δάσκαλό τους για μια σχολική γιορτή. Λίγη κόλλα έμεινε στα χέρια των παιδιών που έκαναν τις κατασκευές και πρόβαραν την δουλειά τους, που ήθελαν να δείξουν στους γονείς τους. Λίγη από την κόλλα αυτή ήρθε και από τα χέρια των παιδιών μου σπίτι μας. Ίσως και έτσι να "κολλάει" η ελπίδα... Σαν μια επιθυμητή ίωση...

Ας γίνει στάχτη το μίσος, η βία, ο φασισμός και ας είναι η ελπίδα, ένας δάσκαλος που φυτεύει αγάπη και γνώση στις καρδιές των παιδιών μας.

Διαβάζοντας τη φωτοτυπία που έδωσε ο κύριος Φώτης στα παιδιά να μελετήσουν στο σπίτι, σκέφτηκα πολύ. Χάρηκα και συγκινήθηκα για την προσπάθειά του. Είδα πως τα παιδιά μας καθόλου δεν είναι μικρά για να κατανοήσουν την αλήθεια. Και κατάλαβα πως εμείς οι μεγάλοι πρέπει να διαβάζουμε συχνά τη φωτοτυπία αυτή και αν βρούμε κάπου μέσα της ένα κομμάτι μας... να το κάψουμε, όπως κάψανε τα παιδιά τον φασισμό σε χαρτί στην αυλή του σχολείου τους. Πονάει το κάψιμο τούτο...


Ας ξεκινήσουμε τις αλλαγές μέσα στο σπίτι μας, ας το προχωρήσουμε στη δουλειά μας, στους φίλους στους αγαπημένους, στη γειτονιά μας, και αν καταφέρουμε να το προχωρήσουμε σε όλους, τότε, η ελπίδα μεγαλώνει. Κι αν δεν μπορέσουμε εμείς μέχρι τέλους, ας ελπίσουμε να δώσουμε δύναμη στα παιδιά να μπορέσουν αυτά...


Ένα τεράστιο ευχαριστώ και άπειρα μπράβο στον Φώτη Σαφούρη.

Υ.Γ. Πολλά αποσιωπητικά στο κείμενο για τις άπειρες σκέψεις και τα σκιρτήματα της καρδιάς που ποτέ δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω. Θα τα ζωγραφίσω κι ίσως αυτή να είναι η δική μου ελπίδα...