Η ιστορία του Νεμάνια: Αποσπάσματα

www.nemania.gr

Ο μικρός Σίνιο παρόλο που ο Νεμάνια του είχε συστηθεί συνέχιζε να τον αποκαλεί φίλο: ‘‘Σου είπα φίλε. Ταξιδεύω’’.

‘‘Ωραίο ακούγεται. Αλλά ποιος είναι ο σκοπός σου; Τι προσπαθείς να πετύχεις ταξιδεύοντας;’’ ρώτησε ο Νεμάνια. ‘‘Τίποτα. Γιατί να έχω κάποιο σκοπό; Απλά ταξιδεύω. Εσείς οι άνθρωποι είστε το μοναδικό πλάσμα σ‘ αυτόν τον πλανήτη που έχει σκοπούς. Και τι καταφέρνετε; Να πολεμάτε γι’ αυτούς! Όσο περισσότερο θέλετε και αγωνίζεστε να πετύχετε τους σκοπούς σας, τόσο περισσότερο βυθίζεστε στο βρόμικο και σκοτεινό λάκκο. Στο μεγάλο λάκκο’’.

‘‘Ξέρω τι εννοείς’’ είπε ο Νεμάνια. ‘‘Δηλαδή δεν έχεις όνειρα; Το όνειρο, νομίζω, είναι κι αυτό κάτι σα σκοπός’’. ‘‘Ο σκοπός, φίλε, είναι ένα αρρωστημένο όνειρο που ξέφυγε από τη χώρα των χρωμάτων και των μουσικών κι έπεσε στο μεγάλο λάκκο μαζί με τους εμπνευστές του - τους ανθρώπους’’ είπε ο Σίνιο.

___________________________________

Ο Ντιόν ήταν από τα άτομα που μιλούσαν λίγο μα ονειρευόντουσαν πολύ. Κάποτε μοιραζόταν τα όνειρά του με τους άλλους, μα κάποτε όχι. Τώρα θέλησε να μοιραστεί τους εφιάλτες του με το Νεμάνια...

*Απόσπασμα από το γράμμα του Ντιόν στο Νεμάνια:

‘‘Άραγε όταν βρέχει, ο ουρανός κλαίει από χαρά ή από λύπη; Και με κάθε σταγόνα του θέλει να δείξει το μαύρο της ψυχής του ή διώχνει τα σκοτεινά του σημεία και γαληνεύει;
Όταν η βροχή σωπάσει τότε τι; Τελείωσε το πάρτι ή η θλίψη ξεπεράστηκε; Και μετά, όταν βγει ο ήλιος τι γίνεται; Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχει ο ήλιος με τη βρεγμένη γη; Αυτές οι φωνές μου τρυπάνε τα αυτιά.

Αυτές οι σκέψεις μου μαυρίζουν τη ψυχή.

Ή την καθαρίζουν;

Κοιτάω, ακούω, νιώθω πράγματα που μου μαχαιρώνουν τη ψυχή. Χάνω τη ψυχή μου. Μα κάθε φορά χάνω και λιγότερη ψυχή! Γίνομαι αναίσθητος, παθαίνω ανοσία ή δε μου μένει άλλη ψυχή να χάσω;

Βλέπεις ένα εμπόδιο στο δρόμο, κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο και το παραμερίζεις, ή παίρνεις το διπλανό δρόμο;

Ακούω τη βροχή και μου έρχεται μουσική. Αυτή είναι που με εμπνέει, ή απλά όταν εμπνέομαι βρέχει;

Η βροχή δυναμώνει. Να χαρώ ή να λυπηθώ;’’

Ο Νεμάνια δεν άργησε να απαντήσει. Ο φίλος του είχε ανάγκη να μάθει. Να μάθει αυτά που ήδη ήξερε, αλλά φοβόταν να παραδεχτεί.

*Απόσπασμα από το γράμμα στο Ντιόν:

‘‘Βλέπεις ένα εμπόδιο στο δρόμο, κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο και το παραμερίζεις ή παίρνεις το διπλανό δρόμο;

Ό,τι από τα δυο κι αν κάνεις, το ταξίδι σου θα συνεχιστεί. Το καλύτερο είναι να πάρεις το δυσκολότερο μονοπάτι, αυτό που θα επιβραδύνει το χρόνο του ταξιδιού σου. Όπως λέει ένας μεγάλος Έλληνας ποιητής:

‘‘Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτή δε θα ‘βγαινες στο δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν’’

Εγώ στη θέση σου θα κατέβαινα από το αυτοκίνητο και θα συνέχιζα με τα πόδια...’’

___________________________________

‘‘Παράξενα αντηχεί η λέξη ‘όνειρο’ στους ρεαλιστές, στους υλιστές της χάρτινης και άδειας από φαντασία στρογγυλής πλατείας. Πόσο μάλλον η φράση ‘κυνηγώ το όνειρό μου’. Σχεδόν τους προκαλεί γέλια. Μα δεν είναι γέλια υποτίμησης και δήθεν ανωτερότητας, μα γέλια αμηχανίας, μην τυχόν και το εννοείς πραγματικά, και τότε τα θεμέλια του βιαστικά χτισμένου τείχους του μυαλού τους αρχίζουν να τρίζουν. Κι από τις χαραμάδες περνά δειλά στην αρχή και με ορμή λίγο αργότερα, η καθαρή αλήθεια. Η αλήθεια της καρδιάς, που σαρώνει με μιας την εικονική αντίσταση της λογικής και της προκατάληψης. Έρχεται τότε η δύσκολη στιγμή που αναρωτιούνται: κι αν έχει δίκιο;

Μα η εύκολη οδός του κατεστημένου και του υποτιθέμενου ορθού κοινωνικά προτύπου δε θα τους απαντήσει, πλέον, σ’ αυτή την ερώτηση. Θα είναι κάτι που θα τους τρώει την εσωτερική γαλήνη που για χρόνια νόμιζαν πως διέθεταν. Θα είναι κάτι που θα τους κάνει να ιδρώνουν, καθώς θα προσπαθούν να σώσουν όσα έχασαν. Όσα ποτέ δεν είδανε. Όσα ποτέ δε θέλησαν να πιστέψουν. Κι όλα αυτά για μια λανθασμένη απόφαση της στιγμής. Για μια ευκαιρία που χάσανε κάπου στην πορεία του γνωστού και του σίγουρου.

Για να φτάσεις να διαβάζεις τούτες εδώ τις γραμμές σημαίνει ότι τα πρόβλεψες αυτά. Στη ζυγαριά του νου σου η εύκολη λύση των πολλών, υπολειπόταν κατά πολύ της δυναμικής του άγνωστου και της περιπέτειας. Είδες τη ζωή σαν όνειρο και το κυνήγησες. Κι αν δεν κάνεις την υπέρβαση, δε θα σου πει κανείς τίποτα. Κανείς δε θα σου ζητήσει εξηγήσεις. Μα αν δεν κάνεις την προσπάθεια, ποιός σου διασφαλίζει αν θα τα βρεις ποτέ με τον εαυτό σου; Με φακό την καρδιά σου μπες στις πιο απόκρυφες σπηλιές των ονείρων σου. Εξάλλου αν τα όνειρα δε γίνονται πραγματικότητα τότε γιατί ονειρευόμαστε;

Με πίστη, Ίγκορ’’