19/8/15

Το μυστικό που έμαθα από τον "Αλχημιστή" του Coelho

Μου συμβαίνει ένα παράδοξο σχετικά με τον Coelho. Συνεχώς λέω πόσο δε μου αρέσει η γραφή του, αλλά ανά διαστήματα διαβάζω και από ένα βιβλίο του. Περίεργο. Παρόλο που δεν είναι κάποιος επιδέξιος τεχνίτης του λόγου, πάντα ο αναγνώστης έχει κάτι να κερδίσει από τις διηγήσεις του. 

Ο Coelho έχει διεισδύσει στη Γλώσσα του Κόσμου, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, έχει κατανοήσει δηλαδή πώς λειτουργούν τα πράγματα γύρω μας: η φύση και οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τη γλώσσσα που μιλάνε. Μετά που διάβασα τον Αλχημιστή, αν και δεν εντυπωσιάστηκα από τις λογοτεχνικές περιγραφές, θεώρησα ότι κέρδισα πολλά, ανέβηκα ίσως ένα πνευματικό σκαλοπάτι, χωρίς αυτό που λέω να έχει σχέση με οποιαδήποτε θρησκεία, αν και ο Κοέλο είναι βαθιά θρησκευόμενος. 

Αυτό που μου έμεινε ήταν το πώς ο πρωταγωνιστής, ένα νεαρό άπειρο αγόρι, είδε τη ζωή μέσα από μια σειρά δοκιμασιών. Μαθαίνοντας τη Γλώσσα του Κόσμου, κατόρθωσε να διακρίνει τις προθέσεις των ανθρώπων χωρίς να μιλάει απαραίτητα τη γλώσσα τους και, το υπέρτατο, να συνομιλεί με τα στοιχεία της φύσης. Στη τελική σκηνή, το αγόρι αυτό ανοίγει διάλογο με την έρημο, τον άνεμο και τον ίδιο τον Θεό ώσπου με τη δύναμη της πειθούς μέσα από τον διάλογο αυτό, η φύση καθορίζεται από τη δύναμη της θέλησής του. Το σύμπαν όντως συνωμοτεί για να γίνει η θέληση ενός ανθρώπου πραγματικότητα. Το αγόρι, όπως τον διέταξαν, έγινε ένα με τον άνεμο. Μου θύμισε αυτό που λένε οι Άγγλοι, "The boy's will is the wind's will". (Η θέληση του αγοριού είναι η θέληση του ανέμου.)

Κάπως έτσι, λοιπόν, ο καθένας από εμάς, σε προσωπικές δυσκολίες ή δύσκολες στιγμές, μπορεί να νιώσει να γίνεται ένα με τη φύση με τη δύναμη του μυαλού. Κοιτώντας τη θάλασσα, ανοίγεις ένα διάλογο με όποια απώτερη δύναμη πιστεύεις ή με τον ίδιο σου τον εαυτό και σκέφτεσαι "Τι με καθορίζει πραγματικά; Τι έχει αληθινή αξία για μένα;" 

Και τότε είναι που το συνειδητοποιείς: Τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει παρά μόνο αν του το επιτρέψεις. Εσύ. Μόνο εσύ. Εκείνη η στιγμή είναι που η δύναμη του ανέμου είναι και η δική σου δύναμη. Παίρνεις έστω και μια μικρή γεύση από το νέκταρ της ζωής, λες και συμμετέχεις στη κοσμογονία την ίδια. Μόλις κατάλαβες ένα μικρό μυστικό, μόλις είδες από μια μικρή χαραμάδα τι έντονο φως κρύβεται πίσω από μια καλά σφαλισμένη πόρτα. Εσύ είσαι αυτός που καθορίζει πολλά, αν όχι τα πάντα, με τη δύναμη του μυαλού. Από το μυαλό, η ενέργεια της επιθυμίας περνάει στη ψυχή και μετά, μπαίνοντας στο καλούπι της αποφασιστικότητας, υλοποιείται.

Μην αφήσεις να σε αγγίξουν μικροπρεπείς άνθρωποι και καταστάσεις. Ανέβα αυτό το πνευματικό σκαλοπάτι και δες μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Και αυτή η αναζήτηση που νιώθεις να βασανίζει το κορμί και το μυαλό σου, μπορεί να τελειώνει εκεί ακριβώς που ξεκίνησε, όπως συνέβη με τον θησαυρό του μικρού Αλχημιστή. Ζήσε το ταξίδι και μάθε από αυτό, χωρίς να το αφήσεις να σε λυγίσει. Και βρες τον θησαυρό σου. Είναι κάπου εκεί, ίσως εκεί που ξεκίνησες. 

Αυτά είχε να μου δώσει ο "Αλχημιστής", ένα βιβλίο που έτυχε να ολοκληρώσω την ημέρα των γενεθλίων μου. Ήταν δώρο αυτό που ένιωσα και γεύτηκα. Και από τότε είμαι πιστή μαθήτρια μιας και μόνο γλώσσας, της Γλώσσας του Κόσμου. 

13/4/15

Mητέρα, Αγία, Πόρνη-Η Σκοτεινή Πλευρά της Μητρότητας της Estela V. Welldon

 


Mία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και καλοδουλεμένη μελέτη της ψυχιάτρου-ψυχοθεραπεύτριας Estela V. Welldon με επαρκή παραδείγματα για πολλαπλή χρήση · για σπουδές φύλου και λογοτεχνία, ερμηνεία κοινωνικών και ψυχολογικών φαινομένων (αιμομιξία, πορνεία), πορεία αυτογνωσίας... 

Ενδεικτικά αποσπάσματα:

«Σταδιακά, η κυρία Ζ. άρχισε να έχει γνώμη. Ο σύζυγός της ανησύχησε ιδιαίτερα με τη εξέλιξη αυτή, δήλωσε ιδιοκτήτης της και επινόησε ξαφνικά ένα ταξίδι στο εξωτερικό για να την αναγκάσει να διακόψει τη διαδικασία της αυτογνωσίας της.» 

«Η γυναίκα γνωρίζει ότι με τη μητρότητα κατακτά αυτόματα το ρόλο του εξουσιαστή, έχοντας τον πλήρη έλεγχο ενός πλάσματος που πρέπει να υποτάσσεται όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά και βιολογικά στις απαιτήσεις της μητέρας του, όσο ακατάλληλες κι αν είναι. Στην πραγματικότητα, είναι γενικά αποδεκτό ότι υπάρχουν ανεπαρκείς και ανασφαλείς γυναίκες για τις οποίες το παιδί γίνεται η μοναδική πηγή συναισθηματικής τροφής, και η λαχτάρα τους για σωματική τρυφερότητα βρίσκει διέξοδο σ'αυτό...» σ.115

«Δεν είναι καταπληκτικό το γεγονός ότι ενώ ο Οιδόποδας, ο Κοριολανός και ο Άμλετ έχουν αναλυθεί σε βάθος, ελάχιστη προσοχή έχει δοθεί στην Ιοκάστη, στη Βολουμνία και στη Γετρούδη;» σ.116

«Όταν απότομα και αναπάντεχα (η Μήδεια) χάνει τα πάντα, συνειδητοποιεί τη μοναδική δύναμη που της απέμενε. Η δύναμη αυτή είναι τα παιδιά της...» σ. 117

«Όταν αυτό το κενό γίνεται αβάστακτο, απελπίζονται και καταφεύγουν στην πορνεία που τους προσφέρει αγαλλίαση και αυξάνει την αυτοεκτίμησή τους. Αυτό το συναίσθημα, όμως, είναι εφήμερο διότι τροφοδοτεί έναν ψεύτικο εαυτό και πολύ γρήγορα αντικαθίσταται από τη ματαιότητα και την εγκατάλειψη.» σ.169

«Μην υποτιμάς ποτέ τη δύναμη της μητέρας.» σ.205

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Ξαναδιαβάζοντας Μαρία Πολυδούρη με τη Χριστίνα Ντουνιά

 
  
Η Χριστίνα Ντουνιά, καθηγήτρια Νέας Ελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ξαναδιαβάζει τη Μαρία Πολυδούρη και παραδίδει στο φιλοαναγνωστικό δύο σπουδαία βιβλία. Μετά από πολυετή έρευνα, τα δύο αυτά βιβλία συγκεντρώνουν όσα ποιήματα και πεζά έχουν -μέχρι σημερα- εντοπιστεί, καθώς επίσης περιέχουν μία μελέτη και σχολιασμό της Χριστίνας Ντουνιά. 
 

Η Μαρία Πολύδουρη (1902-1930) είναι δημοφιλής, κυρίως για τα ερωτικά της ποιήματα, σαν μία σύγχρονη Σαπφώ. Αυτό που λίγοι γνώριζαν μέχρι πρόσφατα, είναι ότι υπήρξε μία επίδοξη πεζογράφος. Το άτιτλο μυθιστόρημά της, το οποίο δημοσιεύτηκε χωρίς φιλολογικό σχολιασμό από τον Τάκη Μενδράκο το 1981, δεν ήταν ημιτελές σχεδίασμα ή ένα προσχέδιο. Η ίδια η Μαρία Πολυδούρη είχε παραδώσει το Ρομάντσο στον εκδότη Χ. Γανιάρη και περιμένε με αγωνία την απάντησή του. Από το Παρίσι, γράφει  σε έναν φίλο της τα εξής :


 Δεν ξέρω εάν εργάζεσαι ακόμα για λογαριασμό του Γανιάρη.Οπωσδήποτε αν δεν είσαστε τσακωμένοι μπορείς να μεσιτέψεις σε αυτόν για τη δουλειά μου.Το καλοκαίρι κάνοντας εξοχή έγραψα ένα ρομάντσο που εγώ, με όλη την ευσυνειδησία που με διακρίνει το βρίσκω πολύ καλό... (Ρομάντσο και άλλα πεζά, σελ. 239-240)


Τα ποιήματα της Μαρίας Πολυδούρη αφήνουν στον αναγνώστη την εντύπωση ενός ημερολογίου λόγω του εξομολογητικού τόνου. Αντίστοιχα. οι σημειώσεις στο ημερολόγιό της χαρακτηρίζονται από λογοτεχνικότητα και ποιητικό λόγο. Η ποίησή της φαίνεται να είναι η καθημερινή της έκφραση. Δεν είναι είναι μία απλή ασχολία, είναι η ουσία της.


 Αποσπάσματα από Ημερολόγιό της (Ρομάντσο και άλλα πεζά, σελ.157-204) 
 

 1 Μαρτίου 1921

Του ήλιου οι ακτίνες καίνε πότε-πότε και μάς προειδοποιύνε ότι η Άνοιξη δεν αργεί. Το κρύο όμως εξακολουθεί. Κάτι νιώθω να ξεσκεπάζεται μέσα νου, κάτι κοιμισμένο, όχι πεθαμένο. Διαβολεμένες εικόνες υποδουλώνετε την ψυχή μου, μου είσθε τόσο μισητές όσο και αγαπητές. Μια αμφιβολία σαν χάος ανοίγεται μέσα μου, μια θλίψη βαθιά σαν πόντος, μια μελαγχολία ανίκητη.


 14 Αυγούστου 1921

Μα βαθιά λύπη εκτεταμένη δίχως όρια απλώνεται σήμερα μέσα μου 
 

 1 Σεπτεμβρίου 1921

...όταν ο νους μου φύγει από το σιδερένιο στεφάνι που τον σφίγγει ολοένα και μία μακρινή απαλόχρωμη εικόνα ασαφής σαν μέσα από τα σύννεφα, σαν μέσα από ομίχλη, σαν κάτω από δειλινό σκοτάδι, θα τραβάει τη λυπημένη ματιά μου...


 15 Ιουνίου 1925

...ποιος να ξέρει σε τι ευτυχίας με σκέφτεσαι λιμάνι και δεν τολμάς
 

Είναι μία ποίηση που φαντάζει  προφητική με ώσμωση θανάτου και ανεκπλήρωτου έρωτα. Τα ποίηματά της αφήνουν συχνά την αίσθηση του «κακοδουλεμένου» και του «μισοτελειωμένου» ακριβώς επειδή αισθάνεται ότι ο θάνατος είναι κοντά της. Επειδή βιώνει το ανεκπλήρωτο, το ημιτέλες βίωμα του έρωτα. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρόκειται για μία πεισιθάνατη ποίηση. Η Μαρία Πολυδούρη αγαπάει τη ζωή και τη δημιουργία. Μέσα από μία ποιητική επίκληση του θανάτου, ξορκίζει το θάνατο. Μέσα από την ποίησή της, ξορκίζει τη μελαγχολία και κατορθώνει να κατακτήσει την αθανασία. 


Σύμφωνα με τη Χριστίνα Ντουνιά, η ποίησή της χαρακτηρίζεται από διάθεση συλλογισμού και αναστοχασμού. Δεν παραθέτει απλώς συναισθήματα, αντιθέτως δημιουργεί ένα σκηνικό στο οποίο θα πρωταγωνιστήσει εκείνη και οι φίλοι της. Σε μερικά ποιήματά της, διακρίνεται μία ελαφριά ειρωνεία και μία στοχαστικότητα, η οποία δημιουργείται χάρη στην αυτοπαρατηρησία και στην απόσταση που λαμβάνει για να μιλήσει για το ατομικό γίγνεσθαι.

 

Η Μαρία Πολυδούρη, αν και έχει εμπνεύσει ως Μούσα τον κόσμο της διανόησης και τους ομότεχνους της, καθώς επίσης έχει κατακτήσει το νεανικό κοινό από την εποχή του Μεσοπολέμου μέχρι σήμερα, δεν φαίνεται να έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον των ιστορικών της λογοτεχνίας, οι οποίοι αναφέρονται επιγραμματικά στο ποιητικό έργο της. Εξαιρείται ο Ιταλός Bruno Lavagnini, ο οποίος στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας είναι θετικά διακείμενος ως προς το ποιητικό έργο της Μαρίας Πολυδούρη, την χαρακτηρίζει «μια από τις πιο φρέσκες και ζωντανές φωνές της σύχρονης ελληνικής ποίησης». Αντιθέτα Ο Κ.Θ. Δημαράς αποκαλεί την ποίηση της Πολυδούρη «ωχρή», παραπέποντας, όπως πολύ εύστοχα η Χριστίνα Ντουνιά επισημαίνει, στην στερεοτυπική εικόνα της φθισικής ποιήτριας. Επιπλέον, ο Λίνος Πολίτης αν και διακρίνει την γυναικεία ευαισθησία της Μαρίας, κάνει λόγο για προχειρότητα και κοινοτοπία στίχων. Τέλος, ο Αλέξανδρος Αργυρίου υπονοεί ότι ίσως εξαιτίας του θανάτου της έχουμε στα χέρια μας μόνο συμπαθητικές ποιητικές ψηφίδες.



Τι οδήγησε, όμως, στην υποτίμηση της ποίησης της Μαρίας Πολυδούρη; Η επικράτηση του Μοντερνισμού μετά το 1930 ήταν καθοριστική για την παράβλεψη έργου της. Η Χριστίνα Ντουνιά υπογραμμίζει πως ο βιωματικός εξομολογητικός τόνος, η εκφραστική αμεσότητα, η ποιητική εσωστρέφειά της ήταν τα «αμαρτήματα» για να αποσιωπηθεί η σημαντική συμβολή της στο μεσοπολεμικό καλλιτεχνικό ρεύμα των Ελλήνων Νεορομαντικών και Νεοσυμβολιστών. Ακόμα ένα σημαντικό γεγονός που συνετέλεσε στην υποβάθμιση του έργου της είναι ότι η Μαρία Πολυδούρη έζησε και έγραψε στη σκιά του Κώστα Καρυωτάκη. Ακόμα και στις μέρες μας, οι κριτικοί λογοτεχνίας και οι μελετητές, όπως και πρώτη η Λιλή Ζωγράφου, επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στη ζωή της Μαρίας Πολυδούρη, και κυρίως στο ειδύλλιό της με τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη πυροδοτώντας με αυτόν τον τρόπο μία παραφιλολογική συζήτηση γύρω από ποιητικό και πεζογραφικό έργο της.

 

Η νέα ανάγνωση και ανανεωμένη προσέγγιση του λογοτεχνικού έργου της Μαρίας Πολυδούρη από τη Χριστίνα Ντουνιά έρχεται να καλύψει ένα τεράστιο κενό φιλολογικών μελετών όσον αφορά το έργο της ποιήτριας. Ήρθε η ώρα να «απαγκιστρωθεί» από έναν βιογραφικό μύθο, να απελευθερωθεί από τη σκιά του Κώστα Καρυωτάκη, ο οποίος την βοήθησε να αναπτύξει το δικό της ποιητικό ύφος και τόνο, χωρίς όμως να τον μιμηθεί ή να τον αντιγράψει. Το ποιητικό και συγγραφικό ταλέντο της είναι πηγαίο. Η Μαρία Πολυδούρη «ξεγυμνώνεται» μπροστά στον αναγνώστη της αυθεντική, τρυφερή και ειλικρινής.       




7/3/15

Ένα καλό κι ένα κακό νέο...

Ξεκινάω πάντα με τα ευχάριστα. Ο "Μικρός Πρίγκηπας" του Εξυπερύ έγινε Κοινό Κτήμα (Public Domain)· με άλλα λόγια, μπορείτε να το κατεβάσετε ελεύθερα από το Ιδεόστατο.


Κι ένα όχι τόσο ευχάριστο νέο για ένα βιβλίο που καταναλώθηκε τόσο μαζικά και σε τόσες μορφές, χωρίς ωστόσο να το αξίζει ιδιαίτερα. Παραθέτω την πιο κατατοπιστική, εύγλωττη και αστεία -ακόμα γελάω- κριτική βιβλίου που έχω διαβάσει ποτέ:

50 Shades of Grey: Το Review | θοδωρής γεωργακόπουλος