Ξέρω πως πια δεν είναι απάτη ονείρου...

Τελευταία το έργο της Μαρίας Πολυδούρη έχει αποκτήσει νέες διαστάσεις στο μυαλό μου, οπότε δημοσιεύω ένα ακόμα συγκλονιστικό ποίημά της. Θα το βρείτε μαζί με άλλα ποιήματά της εδώ:

http://www.alfavita.gr/poiisi/polidouriindex.htm

ΜΕ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ...

Με της σιωπής τα κρίνα που λυγούνε
μέσα στα νικημένα μου τα χέρια,
με τις σκέψες που μάταια κυνηγούνε
η μια την άλλη πέρα από τ’ αστέρια,
Με τα μάτια που κάτι νοσταλγούνε,
κάτι που μου είνε αγνοημένο πλέρια,
σα να μη βλέπουν, σα να μην αλγούνε,
εξαϋλωμένα μάτια, μάτια αιθέρια,

Στέκω οραματισμένη και πιστεύω.
Δεν ξέρω τι πιστεύω. Ξεφυλλίζω
τα ποιήματά σου κι’ όλο μεσιτεύω.

Στη σκέψη σου και στη βουλή του απείρου.
Κι’ όπως ποτέ τα μάτια δε σφαλίζω
ξέρω πως πια δεν είνε απάτη ονείρου.