Γαλάτεια: μια γυναίκα, πολλά συναισθήματα

Προσπαθώ εδώ και μέρες να γράψω κάτι από τη βροχή σκέψεών μου για τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, αλλά δεν ξέρω από πού να αρχίσω... Τι να πω; Ότι ήταν μια γυναίκα, με όλη τη σημασία της λέξης, που ένιωθε, ζούσε, αγαπούσε και δινόταν στις ιδέες της με το ίδιο πάθος; Ότι η λέξη 'ήταν' μου ακούγεται λάθος, διότι τη νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ, να μου χαμογελάει κάθε φορά που με σοκάρει το τέλος ενός διηγήματός της, κάθε φορά που βγαίνει επίκαιρη, κάθε φορά που πιάνει τον γυναικείο παλμό στη περιγραφή των χαρακτήρων λες και έχει κλέψει κομμάτι από τις σκέψεις τους;

Διαβάζω μερικές σελίδες της μετά από μια δύσκολη ημέρα δουλειάς και, παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από την επόμενη γραμμή. Τόσο προσιτά τα λόγια της, λιτά και εύστοχα που κάνουν την καρδιά να πάλλεται κατά τη 'συνάντηση' με ένα συντηρητικό χαρακτήρα του παλιού κόσμου ή με τον φρέσκο εκείνο αέρα του νέου. Σε κάθε διήγημα, ο παλιός, συντηρητικός, σάπιος κόσμος  των πεθαμένων ιδανικών προσπαθεί να κρατηθεί απελπισμένα από ανθρώπους νέους, γεμάτους ενθουσιασμό και ιδανικά, έτοιμους να αλλάξουν το status quo. 

Οι σάπιοι εσωτερικά άνθρωποι πουλούν τις κόρες τους σε εκείνον που προσφέρει το πιο γενναιόδωρο αντάλλαγμα, ετοιμάζουν δολοφονία άλλων ή την αυτοκτονία τους, γερνάνε λαχταρώντας τη νεαρή σάρκα, ενώ οι νέοι χαρακτήρες φέρουν τη ζωντάνια και τη χαρά της ζωής. Μερικοί από αυτούς συμπαρασύρονται στη καταστροφή μαζί με τον 'κόσμο που φεύγει', αλλά άλλοι θα αντέξουν τη σύγκρουση μέχρι τέλους για να βγουν νικητές. Μια σύγκρουση που συνεχίζεται ακόμα και στις μέρες μας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Είμαστε άραγε θεατές ή συμμέτοχοι σε αυτή; Ποιος ξέρει, το τέλος θα δείξει...