Διαβάζω μερικές σελίδες της μετά από μια δύσκολη ημέρα δουλειάς και, παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από την επόμενη γραμμή. Τόσο προσιτά τα λόγια της, λιτά και εύστοχα που κάνουν την καρδιά να πάλλεται κατά τη 'συνάντηση' με ένα συντηρητικό χαρακτήρα του παλιού κόσμου ή με τον φρέσκο εκείνο αέρα του νέου. Σε κάθε διήγημα, ο παλιός, συντηρητικός, σάπιος κόσμος των πεθαμένων ιδανικών προσπαθεί να κρατηθεί απελπισμένα από ανθρώπους νέους, γεμάτους ενθουσιασμό και ιδανικά, έτοιμους να αλλάξουν το status quo.
Οι σάπιοι εσωτερικά άνθρωποι πουλούν τις κόρες τους σε εκείνον που προσφέρει το πιο γενναιόδωρο αντάλλαγμα, ετοιμάζουν δολοφονία άλλων ή την αυτοκτονία τους, γερνάνε λαχταρώντας τη νεαρή σάρκα, ενώ οι νέοι χαρακτήρες φέρουν τη ζωντάνια και τη χαρά της ζωής. Μερικοί από αυτούς συμπαρασύρονται στη καταστροφή μαζί με τον 'κόσμο που φεύγει', αλλά άλλοι θα αντέξουν τη σύγκρουση μέχρι τέλους για να βγουν νικητές. Μια σύγκρουση που συνεχίζεται ακόμα και στις μέρες μας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Είμαστε άραγε θεατές ή συμμέτοχοι σε αυτή; Ποιος ξέρει, το τέλος θα δείξει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου