Το νησί των σημαδεμένων
Σπιναλόγκα - Η άρρωστη πολιτεία
Συγγραφείς: Γαλάτεια Καζαντζάκη - Θέμος Κορνάρος
Επιλεγόμενα: Μάνος Λουκάκης
Θέμα: Ελληνική πεζογραφία
Εκδότης: Καστανιώτης
Σελίδες: 210
Ημ. Έκδοσης: 29/09/2010
«…Ώρες ώρες η ψυχή τ’ ανθρώπου μένει ακυβέρνητη. Πόνος και χαρά ή μίσος κι αγάπη στένουνε πόλεμο, λυσσασμένα μάχουνται ποιο να την κερδίσει. Αρπαγμένη την έχουνε απ’ τα μαλλιά και την τραβολογούνε από δω, από κει, πάλι από δώ και δώστου πάλι.
Κείνες τις ώρες καρδιά και νούς άβολα στέκουνται και κρυφακούνε και κρυφοβλέπουνε, σα δειλά σκυλάκια πεινασμένα.
Αυτά τα συλλογίζομαι καθώς στέκομαι στην αποβάθρα και θωρώ τη Θεονύφη τη λεπρή να κρατά το μωρό της στην αγκαλιά. Σήμερα της το παίρνουνε. Γεννήθηκε γερό. Ήρθε διαταγή να το στείλει η αστυνομία στο βρεφοκομείο στην Αθήνα…» (απόσπασμα από τη Σπιναλόγκα του Θέμου Κορνάρου)
Θα κάνω την έκπληξη και δεν θα σας μιλήσω για best-seller και τηλεοπτικές σειρές, που προσπαθούν (και η ωφέλεια είναι ότι συμβάλλουν σ΄αυτήν την απόπειρα) να αναπαρασταθεί όσο πιο αδρά η ατμόσφαιρα της αρρώστιας, του αποτρόπαιου και πάνω απ’ όλα του κοινωνικού στίγματος!
Το μακρύ αγκάθι, το βενετσιάνικο κάστρο πάνω στο νησί στον κόλπο του Μεραμπέλλου, η Σπιναλόγκα, τόπος εξορίας για 50 χρόνια για τους ανθρώπους που προσβλήθηκαν από τη νόσο του Χάνσεν, τη λέπρα, μα και για αντικαθεστωτικούς, που στοιβάχθηκαν σ’ ένα κολαστήριο ανθρώπινων ψυχών, για ν’ ασθενήσουν και να πάψουν να ενοχλούν.
Δύο αφηγήματα σκληρά, που «δαγκώνουν» με την αμεσότητα της αναπαράστασης μιας εποχής κι ενός τόπου, που η συλλογική μνήμη αποπειράθηκε να εξαλείψει. Από τις εκδόσεις Καστανιώτη, κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, ένας τόμος ανάμνησης κάτω από το γενικό τίτλο ‘’Το νησί των σημαδεμένων’’με δύο διηγήματα της Γαλάτειας Καζαντζάκη και του Θέμου Κορνάρου, γραμμένα η μέν ‘’Άρρωστη πολιτεία’’ στα 1914, η δε ‘’Σπιναλόγκα’’ στα 1933.
«…Αρχίζω να ονειρεύομαι το σκολειό μου. Θα ανοίξω διάπλατα τα παράθυρά του να μπαίνει ο ήλιος κι η μυρωδιά της θάλασσας. Θα ανοίξω διάπλατη και την καρδιά μου στην αγάπη και θα τινάξω από πάνω μου το σαράκι που με τρώει. Στο έρημο αυτό νησί που οι λεπροί γλεντοκοπούν ξεφρενιασμένα, που οι γυναίκες τη νύχτα γεμίζουν με ξεφωνητά χαράς τις ακρογιαλιές, που η ακόλαστη απόλαψη καίει αδιάκοπα σαν πυρσός υμεναίου. Εγώ θ’ ανοίξω το σκολειό μου. Οι τρυφερές ζωούλες των παιδιών θα καλλιεργηθούν, θα υψωθούν άρτιες, γερές, ικανές να ζήσουν, να τραβήξουν μπροστά, ικανές να δώσουν στη ζωή τους μια πίστη.
…Όλη μου η άθλια ύπαρξη θα αφιερωθεί για να πλάσω έναν κόσμο αγαθό και ωραίο. Μέσα από τα λεπρά μου χέρια θα βγούν και θα πετάξουν στο φώς τα πλέον ωραία και τα πλέον περήφανα πουλιά που έσκισαν ποτέ τον αιθέρα.
Η ζωή μου δε θα πάει χαμένη.
Μια γυναίκα λεπρή, εκεί στο λεπροκομείο, έκανε το θαύμα!»
(απόσπασμα από την Άρρωστη Πολιτεία της Γαλάτειας Καζαντζάκη)
Διαβάστε περισσότερα σε αυτό το online έγγραφο:
Το νησί των σημαδεμένων
