Πειραιάς-Ηράκλειο. Ένα ταξίδι-ένα βιβλίο.
«Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» θα «ταξιδέψει» ο αναγνώστης στο πολυτάραχο παρελθόν της Άλκης Ζέη. Η Άλκη Ζέη αφηγείται την περιπετειώδη ζωή της με τόσο έντεχνο τρόπο , χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις, που ο αναγνώστης αρνείται να αφήσει το βιβλίο από τα χέρια του. Θα το κάνει μόνο όταν θα έχει φτάσει στην τελευταία σελίδα του. Είναι σπουδαία τέχνη αυτή...να κρατάς τον αναγνώστη άγρυπνο και σε επαγρύπνηση.
Η μικρή Άλκη, καθώς επίσης και η μεγαλύτερη αδερφή της, η Λένα, έζησαν την απόλυτη ελευθερία τα πρώτα χρόνια της ζωής τους στο νησί της Σάμου με την άπλετη αγάπη και την περίσσια φροντίδα του παππού και όλου του σογιού. Πρωτοπήγαν σχολείο στην Αθήνα όπου ο υπερπροστατευτικός πατέρας «καταδυνάστευε» τις δύο αδερφές, αφού δεν ήταν δυνατόν να ξεμυτίσουν στο κατώφλι της εξώπορτας χωρίς την άδειά του και τους στερούσε την αγαπημένη τους θάλασσα. Η ευγενική και πανέμορφη μητέρα «συνομωτεί» με τις κόρες της και τους κάνει τα χατίρια.
Στο δημοτικό, η Άλκη Ζέη άρχισε να γράφει κατά παραγγελίαν ερωτικά γράμματα για τους αγαπημένους των υπηρετριών της γειτονιάς. Αργότερα, δημοσίευσε τα πρώτα άρθρα της στη σχολική εφημερίδα τοίχου του πρότυπου εκπαιδευτηρίου της Μίνας Αηδονοπούλου. Μετά από αρκετό καιρό, έγραψε και το πρώτο θεατρικό έργο για κουκλοθέατρο, το οποίο έμελλε να είναι σταθμός της ζωής της. Μετά την πρεμιέρα του, γνώρισε από κοντά τον Γιώργο Σεβαστίκογλου, τον Μάριο Πλωρίτη, τον Αντρέα Εμπειρίκο, τον Νίκο Γκάτσο και τον Οδυσσέα Ελύτη χάρη στη δασκάλα της, Ελένη Περράκη. Το ταλέντο της στη συγγραφή φάνηκε πολύ νωρίς. Δεν άργησε το «Κουτοκούλι» να κερδίσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό των ομότεχνων. Στον «Λουμίδη», η Άλκη και η αδερφή της, Λένα, θα έρθουν σε επαφή με καθετί καινούριο γεννιέται εκείνη την εποχή στην ποίηση, στο θέατρο, στην πολιτική.
«Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», ο αναγνώστης θα κάνει βαθιά βουτιά στη δραματική εποχή της δικτατορίας του Ι. Μεταξά, της Κατοχής, της Αντίστασης και των (μετά-)Δεκεμβριανών. Παρά την τραγικότητα και τα δεινά εκείνης της ιστορικής περιόδου, η οποία έμελλε να στιγματίσει την ελληνική ιστορία, η Αθήνα ήταν ένα πνευματικό κέντρο-μία κοιτίδα νέου πολιτισμού, όπου οι περισσότεροι μοιράζονταν τη φτώχεια και την πείνα, οι περισσότεροι μοιράζονταν μικρές χαρές και μακρές συζητήσεις σε χοροεσπερίδες και μεγάλους περιπάτους. Οι περισσότεροι μοιράζονταν κοινούς αγώνες. Η ενεργή συμμετοχή της Άλκης Ζέη στην ΕΠΟΝ αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για το τι επακολούθησε στη ζωή της μετά τα Δεκεμβριανά, όπως αφηγείται η ίδια στο μυθιστόρημα με αυτοβιογραφικά στοιχεία, «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα».
Ο αναγνώστης θα ρίξει κλεφτές ματιές στις ζωές ζωντανών θρύλων της παγκόσμιας και ελληνικής ιστορίας, όπως ήταν ο Αλεξάντρ Μπαρμίν, η Διδώ Σωτηρίου, η Μέλπω Αξιώτη, η Ελένη Βακαλό, η νεαρή Ηλέκτρα που βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από τους Γερμανούς κατακτητές, η Μελίνα Μερκούρη, ο Μποστ, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Κάρολος Κουν, ο Δημήτρης Ροντήρης, η παρέα των εκδόσεων «Ίκαρος», ο Πέτρος Κόκκαλης...
Η Άλκη Ζέη φαίνεται να μην ξεχνά χωρίς κανένα, όμως, ίχνος εμμονής ή μετάνοιας. Και εμείς έχουμε την ανάγκη γνωρίσουμε την ιστορία μέσα από αληθινές μαρτυρίες, να μην την ξεχάσουμε, να διδακτούμε από αυτήν, να μην την επαναλάβουμε. Τέλος, έχουμε ανάγκη να φτιάξουμε τη δική μας ιστορία.
Πειραιάς-Ηράκλειο. Ένα βιβλίο-ένα ταξίδι.
«Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» θα «ταξιδέψει» ο αναγνώστης στο πολυτάραχο παρελθόν της Άλκης Ζέη. Η Άλκη Ζέη αφηγείται την περιπετειώδη ζωή της με τόσο έντεχνο τρόπο , χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις, που ο αναγνώστης αρνείται να αφήσει το βιβλίο από τα χέρια του. Θα το κάνει μόνο όταν θα έχει φτάσει στην τελευταία σελίδα του. Είναι σπουδαία τέχνη αυτή...να κρατάς τον αναγνώστη άγρυπνο και σε επαγρύπνηση.
Η μικρή Άλκη, καθώς επίσης και η μεγαλύτερη αδερφή της, η Λένα, έζησαν την απόλυτη ελευθερία τα πρώτα χρόνια της ζωής τους στο νησί της Σάμου με την άπλετη αγάπη και την περίσσια φροντίδα του παππού και όλου του σογιού. Πρωτοπήγαν σχολείο στην Αθήνα όπου ο υπερπροστατευτικός πατέρας «καταδυνάστευε» τις δύο αδερφές, αφού δεν ήταν δυνατόν να ξεμυτίσουν στο κατώφλι της εξώπορτας χωρίς την άδειά του και τους στερούσε την αγαπημένη τους θάλασσα. Η ευγενική και πανέμορφη μητέρα «συνομωτεί» με τις κόρες της και τους κάνει τα χατίρια.
Στο δημοτικό, η Άλκη Ζέη άρχισε να γράφει κατά παραγγελίαν ερωτικά γράμματα για τους αγαπημένους των υπηρετριών της γειτονιάς. Αργότερα, δημοσίευσε τα πρώτα άρθρα της στη σχολική εφημερίδα τοίχου του πρότυπου εκπαιδευτηρίου της Μίνας Αηδονοπούλου. Μετά από αρκετό καιρό, έγραψε και το πρώτο θεατρικό έργο για κουκλοθέατρο, το οποίο έμελλε να είναι σταθμός της ζωής της. Μετά την πρεμιέρα του, γνώρισε από κοντά τον Γιώργο Σεβαστίκογλου, τον Μάριο Πλωρίτη, τον Αντρέα Εμπειρίκο, τον Νίκο Γκάτσο και τον Οδυσσέα Ελύτη χάρη στη δασκάλα της, Ελένη Περράκη. Το ταλέντο της στη συγγραφή φάνηκε πολύ νωρίς. Δεν άργησε το «Κουτοκούλι» να κερδίσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό των ομότεχνων. Στον «Λουμίδη», η Άλκη και η αδερφή της, Λένα, θα έρθουν σε επαφή με καθετί καινούριο γεννιέται εκείνη την εποχή στην ποίηση, στο θέατρο, στην πολιτική.
«Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», ο αναγνώστης θα κάνει βαθιά βουτιά στη δραματική εποχή της δικτατορίας του Ι. Μεταξά, της Κατοχής, της Αντίστασης και των (μετά-)Δεκεμβριανών. Παρά την τραγικότητα και τα δεινά εκείνης της ιστορικής περιόδου, η οποία έμελλε να στιγματίσει την ελληνική ιστορία, η Αθήνα ήταν ένα πνευματικό κέντρο-μία κοιτίδα νέου πολιτισμού, όπου οι περισσότεροι μοιράζονταν τη φτώχεια και την πείνα, οι περισσότεροι μοιράζονταν μικρές χαρές και μακρές συζητήσεις σε χοροεσπερίδες και μεγάλους περιπάτους. Οι περισσότεροι μοιράζονταν κοινούς αγώνες. Η ενεργή συμμετοχή της Άλκης Ζέη στην ΕΠΟΝ αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για το τι επακολούθησε στη ζωή της μετά τα Δεκεμβριανά, όπως αφηγείται η ίδια στο μυθιστόρημα με αυτοβιογραφικά στοιχεία, «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα».
Ο αναγνώστης θα ρίξει κλεφτές ματιές στις ζωές ζωντανών θρύλων της παγκόσμιας και ελληνικής ιστορίας, όπως ήταν ο Αλεξάντρ Μπαρμίν, η Διδώ Σωτηρίου, η Μέλπω Αξιώτη, η Ελένη Βακαλό, η νεαρή Ηλέκτρα που βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από τους Γερμανούς κατακτητές, η Μελίνα Μερκούρη, ο Μποστ, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Κάρολος Κουν, ο Δημήτρης Ροντήρης, η παρέα των εκδόσεων «Ίκαρος», ο Πέτρος Κόκκαλης...
Η Άλκη Ζέη φαίνεται να μην ξεχνά χωρίς κανένα, όμως, ίχνος εμμονής ή μετάνοιας. Και εμείς έχουμε την ανάγκη γνωρίσουμε την ιστορία μέσα από αληθινές μαρτυρίες, να μην την ξεχάσουμε, να διδακτούμε από αυτήν, να μην την επαναλάβουμε. Τέλος, έχουμε ανάγκη να φτιάξουμε τη δική μας ιστορία.
Πειραιάς-Ηράκλειο. Ένα βιβλίο-ένα ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου