Το Μικρό Προβάδισμα

Τα τελευταία 9 χρόνια έχω διαβάσει όσα βιβλία δε διάβασα τα πρώτα 22 χρόνια της ζωής μου. Τα περισσότερα είναι κυρίως βιβλία αυτοβελτίωσης, προσωπικής ανάπτυξης, ανάπτυξης δεξιοτήτων σε σχέση με πωλήσεις και μάρκετινγκ καθώς και για σχέσεις.

Η ανάγνωση όλων αυτών των βιβλίων με έχει βοηθήσει να γίνω καλύτερος στη δουλειά μου, στις σχέσεις μου με τις φίλους, τους συνεργάτες και την οικογένειά μου, αλλά κυρίως με βοήθησαν να κοιτάξω προς τα "μέσα" και να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου.

Πριν λίγες ημέρες τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου "The Slight Edge" (σσ το Μικρό Προβάδισμα) του Jeff Olson, το οποίο ουσιαστικά παίρνει όλα αυτά που έχω μάθει και μου δείχνει πως να τα βάλω σε ένα καθημερινό πλάνο.

Η φιλοσοφία από το "Μικρό Προβάδισμα" είναι ότι κάποιος φτάνει στην επιτυχία ή στην αποτυχία όχι από ένα κατακλυσμικό γεγονός που συνέβη μία μέρα, αλλά, είτε από μικρές καθημερινές πειθαρχίες (για την επιτυχία) είτε από κάποιες λάθος επιλογές που έχουν γίνει με την πάροδο του χρονου (για την αποτυχία).

Αυτά που χρειάζεται να κάνει κάποιος για να πετύχει (και όπου λέω επιτυχία εννοώ στους τομείς της υγείας, προσωπική ανάπτυξης, σχέσεων, οικονομικών και της ζωής γενικότερα), είναι απλά, εύκολα πράγματα που είναι εύκολα να γίνουν.

Τότε αν είναι έτσι, γιατί δεν είναι όλοι πετυχημένοι;

Και η απάντηση είναι "Γιατί είναι εύκολο και να ΜΗ γίνουν".

Να δώσω ένα παράδειγμα: Για να έχω υγιή δόντια, συνήθως αρκεί να τα πλένω 2-3 φορές την ημέρα. Για να μην έχω υγιή δόντια συνήθως αρκεί να ΜΗ τα πλένω κάθε μέρα. Το να πλένω τα δόντια μου είναι κάτι που ΜΠΟΡΩ να το κάνω και είναι κάτι ΕΥΚΟΛΟ να το κάνω. Είναι όμως εύκολο και να ΜΗ το κάνω.

Τώρα, αν πλύνω σήμερα τα δόντια μου, σημαίνει ότι θα είναι υγιή; Όχι απαραίτητα. Αν ΔΕ τα πλύνω σήμερα, σημαίνει ότι έχουν χαλάσει; Όχι φυσικά. Τι θα συμβεί αν τα πλένω κάθε μέρα για μία εβδομάδα; Θα είναι υγιή; Όχι. Αν δε τα πλύνω για μία εβδομάδα, θα έχουν χαλάσει; Όχι. Αν όμως συνεχίσω την πειθαρχεία του να τα πλένω κάθε μέρα, μετά από 1, 3 ή 5 χρόνια θα δω τα αποτελέσματα ενός υγιούς χαμόγελου. Αν όμως αμελώ να κάνω αυτή τη συνήθεια κάθε μέρα, τότε μετά από 1, 3 ή 5 χρόνια είναι πιθανόν να δω τις επιπτώσεις με την επίσκεψη στον οδοντίατρο.

Αυτό που χρειάζεται να κατανοήσουμε είναι ότι κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ΕΜΕΙΣ έχουμε την επιλογή. Μπορούμε είτε να το κάνουμε είτε να ΜΗ το κάνουμε. Απλά να έχουμε στο μυαλό μας ότι οτιδήποτε κάνουμε (ή δεν κάνουμε) μας οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα. Το "κακό" είναι ότι όταν αρχίσει να φαίνεται το αποτέλεσμα είναι πλέον πολύ αργά. Γιατί αν εγώ έχω χαλασμένα δόντια, δεν οφείλεται στο ότι δεν τα έπλυνα χθες αλλά στο ότι αμελούσα να τα πλύνω τα τελευταία 3 χρόνια.

Φυσικά, αυτό με τα δόντια είναι ένα απλό παράδειγμα και αυτή η φιλοσοφία ισχύει για τους 5 βασικούς τομείς της ζωής μας που είναι η Υγεία, η Προσωπική Ανάπτυξη, οι Σχέσεις, τα Οικονομικά και η Ζωή μας γενικά.

Αν διαβάζετε βιβλία στα αγγλικά σας συνιστώ ανεπιφύλακτα, να το διαβάσετε και να αρχίσετε να εφαρμόζετε τη φιλοσοφία από το Μικρό Προβάδισμα προς όφελός σας, γιατί είτε το θέλετε είτε όχι, το μικρό προβάδισμα δουλεύει - είτε προς όφελός σας είτε εναντίον σας.

Θοδωρής Αραμπατζής

www.theocoach.gr

Η Ελπίδα μπορεί να είναι ... κολλητική

Ίσως η ελπίδα να είναι κρυμμένη στην κόλλα που κρατάει την σημαία της χώρας μας, πάνω στα ντενεκεδάκια και τους κουβάδες που έφτιαξαν τα παιδιά με τον δάσκαλό τους για μια σχολική γιορτή. Λίγη κόλλα έμεινε στα χέρια των παιδιών που έκαναν τις κατασκευές και πρόβαραν την δουλειά τους, που ήθελαν να δείξουν στους γονείς τους. Λίγη από την κόλλα αυτή ήρθε και από τα χέρια των παιδιών μου σπίτι μας. Ίσως και έτσι να "κολλάει" η ελπίδα... Σαν μια επιθυμητή ίωση...

Ας γίνει στάχτη το μίσος, η βία, ο φασισμός και ας είναι η ελπίδα, ένας δάσκαλος που φυτεύει αγάπη και γνώση στις καρδιές των παιδιών μας.

Διαβάζοντας τη φωτοτυπία που έδωσε ο κύριος Φώτης στα παιδιά να μελετήσουν στο σπίτι, σκέφτηκα πολύ. Χάρηκα και συγκινήθηκα για την προσπάθειά του. Είδα πως τα παιδιά μας καθόλου δεν είναι μικρά για να κατανοήσουν την αλήθεια. Και κατάλαβα πως εμείς οι μεγάλοι πρέπει να διαβάζουμε συχνά τη φωτοτυπία αυτή και αν βρούμε κάπου μέσα της ένα κομμάτι μας... να το κάψουμε, όπως κάψανε τα παιδιά τον φασισμό σε χαρτί στην αυλή του σχολείου τους. Πονάει το κάψιμο τούτο...


Ας ξεκινήσουμε τις αλλαγές μέσα στο σπίτι μας, ας το προχωρήσουμε στη δουλειά μας, στους φίλους στους αγαπημένους, στη γειτονιά μας, και αν καταφέρουμε να το προχωρήσουμε σε όλους, τότε, η ελπίδα μεγαλώνει. Κι αν δεν μπορέσουμε εμείς μέχρι τέλους, ας ελπίσουμε να δώσουμε δύναμη στα παιδιά να μπορέσουν αυτά...


Ένα τεράστιο ευχαριστώ και άπειρα μπράβο στον Φώτη Σαφούρη.

Υ.Γ. Πολλά αποσιωπητικά στο κείμενο για τις άπειρες σκέψεις και τα σκιρτήματα της καρδιάς που ποτέ δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω. Θα τα ζωγραφίσω κι ίσως αυτή να είναι η δική μου ελπίδα...

Δωρεάν ebook: Α. Σαμαράκης – “Αρνούμαι”

Από εδώ: http://www.24grammata.com/?p=13509

Περιγραφή: “Τον καιρό του πολέμου είχα μια βεβαιότητα: τον κόσμο που θα ρχότανε υστερ’ από τον πόλεμο. Ήτανε μια βεβαιότητα αυτός ο κόσμος, γιατί είχα κι εγώ και ποιος δεν είχε; είχα κι εγώ πιστέψει πως θα ρχότανε αυτός ο κόσμος, ένας κόσμος καινούριος, αλλιώτικος… ένας κόσμος που θα έδινε σ’ όλους τους ανθρώπους ελευθερία και ειρήνη και ψωμί… Άλλα δεν ήρθε… δεν ήρθε αυτός ο κόσμος. Το ξέρουμε όλοι, το νιώθουμε όλοι πώς δεν ήρθε ό,τι είχαμε πιστέψει. Η βεβαιότητα που είχαμε, έγινε σκόνη… Ήρθε η Διάψευση… Τώρα είμαι κι εγώ ένας Διαψευσμένος… [...]

Αισθάνομαι νά χει φύγει το χώμα κάτω από τα πόδια μου… Αισθάνομαι να μαι μετέωρος… Νά χω πτωχεύσει κι όμως να εξακολουθώ να συναλλάσσομαι… να εξακολουθώ να συναλλάσσομαι σα να μην έχει τίποτα συμβεί… Αισθάνομαι να χω επιζήσει του θανάτου μου. Αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ!.. Δεν μπορώ να το δεχτώ!.. Είναι μια προδοσία, μια αισχρή προδοσία αντίκρυ στους συντρόφους μου πού έδωσαν τη ζωή τους όταν ήταν εδώ ο πόλεμος και η Κατοχή… Αντίκρυ στα εκατομμύρια ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για να ρθει ένας καινούριος, ένας αλλιώτικος κόσμος… Προδοσία αντίκρυ σ’ όλους αυτούς πού πίστεψαν σ’ αυτόν τον κόσμο που θα ρχότανε ύστερ’ από τον πόλεμο… και πίστεψαν και αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν γι’ αυτόν τον κόσμο… Να συμβιβαστώ τώρα με τον κόσμο που ήρθε πράγματι ύστερ’ από τον πόλεμο, με τον κόσμο που ζούμε σήμερα… είναι βέβαια κι αυτό μια περίπτωση… Άλλα δεν μπορώ!.. Όχι, δέν μπορώ να συμβιβαστώ!.. Δέν μπορώ να εξακολουθώ νά μαι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να μη συμβαίνει τίποτα!..”

Συγγραφέας: Α. Σαμαράκης
Γλώσσα: Ελληνικά
Σελίδες: 190
Μέγεθος αρχείου: 5,5Mb

Κατέβασέ το:
http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2011/05/A.-Samarakis-Arnoumai.pdf

Η ιστορία του Νεμάνια: Αποσπάσματα

www.nemania.gr

Ο μικρός Σίνιο παρόλο που ο Νεμάνια του είχε συστηθεί συνέχιζε να τον αποκαλεί φίλο: ‘‘Σου είπα φίλε. Ταξιδεύω’’.

‘‘Ωραίο ακούγεται. Αλλά ποιος είναι ο σκοπός σου; Τι προσπαθείς να πετύχεις ταξιδεύοντας;’’ ρώτησε ο Νεμάνια. ‘‘Τίποτα. Γιατί να έχω κάποιο σκοπό; Απλά ταξιδεύω. Εσείς οι άνθρωποι είστε το μοναδικό πλάσμα σ‘ αυτόν τον πλανήτη που έχει σκοπούς. Και τι καταφέρνετε; Να πολεμάτε γι’ αυτούς! Όσο περισσότερο θέλετε και αγωνίζεστε να πετύχετε τους σκοπούς σας, τόσο περισσότερο βυθίζεστε στο βρόμικο και σκοτεινό λάκκο. Στο μεγάλο λάκκο’’.

‘‘Ξέρω τι εννοείς’’ είπε ο Νεμάνια. ‘‘Δηλαδή δεν έχεις όνειρα; Το όνειρο, νομίζω, είναι κι αυτό κάτι σα σκοπός’’. ‘‘Ο σκοπός, φίλε, είναι ένα αρρωστημένο όνειρο που ξέφυγε από τη χώρα των χρωμάτων και των μουσικών κι έπεσε στο μεγάλο λάκκο μαζί με τους εμπνευστές του - τους ανθρώπους’’ είπε ο Σίνιο.

___________________________________

Ο Ντιόν ήταν από τα άτομα που μιλούσαν λίγο μα ονειρευόντουσαν πολύ. Κάποτε μοιραζόταν τα όνειρά του με τους άλλους, μα κάποτε όχι. Τώρα θέλησε να μοιραστεί τους εφιάλτες του με το Νεμάνια...

*Απόσπασμα από το γράμμα του Ντιόν στο Νεμάνια:

‘‘Άραγε όταν βρέχει, ο ουρανός κλαίει από χαρά ή από λύπη; Και με κάθε σταγόνα του θέλει να δείξει το μαύρο της ψυχής του ή διώχνει τα σκοτεινά του σημεία και γαληνεύει;
Όταν η βροχή σωπάσει τότε τι; Τελείωσε το πάρτι ή η θλίψη ξεπεράστηκε; Και μετά, όταν βγει ο ήλιος τι γίνεται; Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχει ο ήλιος με τη βρεγμένη γη; Αυτές οι φωνές μου τρυπάνε τα αυτιά.

Αυτές οι σκέψεις μου μαυρίζουν τη ψυχή.

Ή την καθαρίζουν;

Κοιτάω, ακούω, νιώθω πράγματα που μου μαχαιρώνουν τη ψυχή. Χάνω τη ψυχή μου. Μα κάθε φορά χάνω και λιγότερη ψυχή! Γίνομαι αναίσθητος, παθαίνω ανοσία ή δε μου μένει άλλη ψυχή να χάσω;

Βλέπεις ένα εμπόδιο στο δρόμο, κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο και το παραμερίζεις, ή παίρνεις το διπλανό δρόμο;

Ακούω τη βροχή και μου έρχεται μουσική. Αυτή είναι που με εμπνέει, ή απλά όταν εμπνέομαι βρέχει;

Η βροχή δυναμώνει. Να χαρώ ή να λυπηθώ;’’

Ο Νεμάνια δεν άργησε να απαντήσει. Ο φίλος του είχε ανάγκη να μάθει. Να μάθει αυτά που ήδη ήξερε, αλλά φοβόταν να παραδεχτεί.

*Απόσπασμα από το γράμμα στο Ντιόν:

‘‘Βλέπεις ένα εμπόδιο στο δρόμο, κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο και το παραμερίζεις ή παίρνεις το διπλανό δρόμο;

Ό,τι από τα δυο κι αν κάνεις, το ταξίδι σου θα συνεχιστεί. Το καλύτερο είναι να πάρεις το δυσκολότερο μονοπάτι, αυτό που θα επιβραδύνει το χρόνο του ταξιδιού σου. Όπως λέει ένας μεγάλος Έλληνας ποιητής:

‘‘Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτή δε θα ‘βγαινες στο δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν’’

Εγώ στη θέση σου θα κατέβαινα από το αυτοκίνητο και θα συνέχιζα με τα πόδια...’’

___________________________________

‘‘Παράξενα αντηχεί η λέξη ‘όνειρο’ στους ρεαλιστές, στους υλιστές της χάρτινης και άδειας από φαντασία στρογγυλής πλατείας. Πόσο μάλλον η φράση ‘κυνηγώ το όνειρό μου’. Σχεδόν τους προκαλεί γέλια. Μα δεν είναι γέλια υποτίμησης και δήθεν ανωτερότητας, μα γέλια αμηχανίας, μην τυχόν και το εννοείς πραγματικά, και τότε τα θεμέλια του βιαστικά χτισμένου τείχους του μυαλού τους αρχίζουν να τρίζουν. Κι από τις χαραμάδες περνά δειλά στην αρχή και με ορμή λίγο αργότερα, η καθαρή αλήθεια. Η αλήθεια της καρδιάς, που σαρώνει με μιας την εικονική αντίσταση της λογικής και της προκατάληψης. Έρχεται τότε η δύσκολη στιγμή που αναρωτιούνται: κι αν έχει δίκιο;

Μα η εύκολη οδός του κατεστημένου και του υποτιθέμενου ορθού κοινωνικά προτύπου δε θα τους απαντήσει, πλέον, σ’ αυτή την ερώτηση. Θα είναι κάτι που θα τους τρώει την εσωτερική γαλήνη που για χρόνια νόμιζαν πως διέθεταν. Θα είναι κάτι που θα τους κάνει να ιδρώνουν, καθώς θα προσπαθούν να σώσουν όσα έχασαν. Όσα ποτέ δεν είδανε. Όσα ποτέ δε θέλησαν να πιστέψουν. Κι όλα αυτά για μια λανθασμένη απόφαση της στιγμής. Για μια ευκαιρία που χάσανε κάπου στην πορεία του γνωστού και του σίγουρου.

Για να φτάσεις να διαβάζεις τούτες εδώ τις γραμμές σημαίνει ότι τα πρόβλεψες αυτά. Στη ζυγαριά του νου σου η εύκολη λύση των πολλών, υπολειπόταν κατά πολύ της δυναμικής του άγνωστου και της περιπέτειας. Είδες τη ζωή σαν όνειρο και το κυνήγησες. Κι αν δεν κάνεις την υπέρβαση, δε θα σου πει κανείς τίποτα. Κανείς δε θα σου ζητήσει εξηγήσεις. Μα αν δεν κάνεις την προσπάθεια, ποιός σου διασφαλίζει αν θα τα βρεις ποτέ με τον εαυτό σου; Με φακό την καρδιά σου μπες στις πιο απόκρυφες σπηλιές των ονείρων σου. Εξάλλου αν τα όνειρα δε γίνονται πραγματικότητα τότε γιατί ονειρευόμαστε;

Με πίστη, Ίγκορ’’

To Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου

Ο Άρης Αλεξάνδρου, ποιητής , θεατρικός -και όχι μόνο- συγγραφέας, δοκιμιογράφος, γεννημένος στην Αγία Πετρούπολη το 1922,   ασχολείται με όλα τα είδη του έντεχνου λόγου και ανήκει στην Α’ Μεταπολεμική Γενιά. Ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα του θεωρείται το αντιμυθιστόρημα, Κιβώτιο. Πρόκειται για ένα έργο φαντασίας , το οποίο αναπτύσσεται σταδιακά  υπό τη μορφή επιστολών  και  δεν υπόκειται στους κανόνες του μυθιστορήματος, αλλά του αντιυθιστορήματος.


Το κεντρικό θέμα  του Κιβώτιου δεν είναι άλλο από την Επιχείρηση Κιβώτιο, δηλαδή τη μεταφορά ενός κιβώτιου αγνώστων στοιχείων από 39 επίλεκτους αγωνιστές από την πόλη  Ν. στην πόλη Κ. . Από τη μεταφορά αυτή εξαρτάται η έκβαση του πολέμου.  Ο αφηγητής είναι ο μόνος επιζών που κατορθώνει να φτάσει στην πόλη Κ. με το κιβώτιο. Όταν αποκαλύπτεται ότι το κιβώτιο είναι, άδειο, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Υποχρεούται να απολογηθεί ενώπιον ενός ανακριτή. Αδυνατεί, όμως,  και του επιτρέπεται να απολογηθεί γραπτώς, ανακαλώντας συνειρμικά στη μνήμη του παρελθοντικά γεγονότα.



Σε πρώτο επίπεδο, ως σκοπός του πονήματος εκλαμβάνεται η απολογία ή εξήγηση του αφηγητή στον ανακριτή για την Επιχείρηση Κιβώτιο και το άγνωστο περιεχόμενο του κιβωτίου. Σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, αν και υπάρχουν εναλλακτικές εκδοχές, θα μπορούσαν να σημειωθούν οι πιο σημαντικές: Το Κιβώτιο λόγω του γεγονότος ότι αναπτύσσεται σπονδυλωτά υπό τη μορφή γραμμάτων χαρακτηρίζεται από ένα εξομολογητικό τόνο που θα μπορούσε να λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά. Δεύτερον, το συγκεκριμένο λογοτεχνικό έργο φαντάζει σα  μια αλληγορία, το άδειο περιεχόμενο του κιβώτιου θα μπορούσε να  υποδηλώνει μια έντονη κριτική στο Κ.Κ.Ε και στην προδοσία του λαϊκού κινήματος από την ηγεσία του.

Ως σύμβολα μπορούν να αναδειχθούν το Κιβώτιο, η μεταφορά του Κιβωτίου και το ρολόι. Το Κιβώτιο , συγκεκριμένα η Επιχείρηση Κιβώτιο, με τόσες θυσιασμένες ζωές αποδεικνύεται ένα φιάσκο. Συμβολίζει τον Εμφύλιο Πόλεμο; Τη ματαιότητα του εμφυλίου πολέμου ; την προδοσία από το Κόμμα;  Το  ρολόι συμβολίζει το χρόνο, ο αφηγητής που επισκευάζει ρολόγια, αλλά καταστρέφει το ρολόι του χωριού. Τότε ο χρόνος σταματάει , πιθανόν δε θέλει να θυμάται, «...γιατί το κάθε δευτερόλεπτο διαστέλλεται ξαφνικά και χωράει ένα σωρό μνήμες...» (σελ. 355-356) 

Συνοψίζοντας, μια επίλεκτη ομάδα στρατιωτών έχει χρέος να μεταφέρει ένα κιβώτιο. Πρόκειται για ομάδα αυτοκτονίας. Η μεταφορά  του φαντάζει σα μια Οδύσσεια. Στο τέλος, επιβιώνει ο αφηγητής, ο οποίος φυλακίζεται. Από το κελί του αρχίζει να γράφει την απολογία του με αποδέκτη τον ανακριτή. Το Κιβώτιο με άπειρες παρεκβάσεις και παλινδρομήσεις καταφέρνει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.  Μέσα από αυτό αντιμυθιστόρημα ασκεί  μια οξεία κριτική στο Κόμμα και στις πολιτικές πρακτικές που ακολούθησε εκείνα τα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου, σπέρνοντας τη διχόνοια μέσα στο ίδιο το Κόμμα.

Αρχειακό Υλικό: Αφιέρωμα στον Άρη Αλεξάνδρου από την εκπομπή της ΕΡΤ , Αντιθέσεις
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=72699&tsz=0&act=mMainView

Ο Επισκέπτης του Eric-Emmanuel Schmitt

O Eric-Emmanuel Schmitt , ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους λογοτέχνες της εποχής μας, ασχολείται με τα περισσότερα είδη του έντεχνου λόγου , κυρίως με τη δραματουργία και τη μυθιστοριογραφία. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία στην περίφημη 'Εcole Normale Superieure, γεγονός που τον έχει επηρεάσει εμφανώς και στη δημιουργική γραφή του. Κάθε λογοτεχνικό του έργο είναι συγχρόνως ένα φιλοσοφικό δοκίμιο, τόσο ανθρώπινα και έντεχνα δοσμένο που η πρόσληψή του από το αναγνωστικό κοινό είναι άμεση. 


Βαθιά ανθρωπιστής, κατορθώνει με ωμότητα και ακρίβεια να αναδεικνύει κάθε πτυχή της σκοτεινής  ανθρώπινης φύσης και στο τέλος να αποκαλύπτει την πιο φωτεινή, την πιο αληθινή.  Έχουμε συχνά παρακολουθήσει τους ήρωες του να ζωντανεύουν στη μεγάλη και ενίοτε στη μικρή οθόνη, ενώ θεατρικά  έργα του ανεβαίνουν  κάθε χρόνο σε όλες τις χώρες του κόσμου. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλής  από το αναγνωστικό κοινό σε παγκόσμιο επίπεδο.


"Ο Επισκέπτης" είναι θεατρικό έργο που αναφέρεται σε μια μυστηριώδη στιγμή της ζωής του Ζίγκμουντ Φρόιντ.

Ιούνιος  του 1938. Τα στρατεύματα του Χίτλερ εισβάλλουν στην Αυστρία. Ταξιδεύουμε στην κατεχόμενη Βιέννη,  όπου ο Ζίγκμουντ Φρόιντ, γερασμένος, άρρωστος ανησυχεί για την τύχη της κόρης του, Άννας, η οποία συλλαμβάνεται από τη  Γκεστάπο. Κάποια στιγμή  ανακαλύπτει ένα μυστηριώδη επισκέπτη στο διαμέρισμα του πίσω από τον οποίο  κρύβεται , ίσως, μια ενσάρκωση του Θεού. Ανάμεσα στον ηλικιωμένο επιστήμονα που πιστεύει μόνο αυτό που βλέπει, και στον επισκέπτη με τον κομψό, πνευματώδη χαρακτήρα αναπτύσσεται  ένας παράξενος διάλογος.
Λόγω της αστυνομικής πλοκής και των συνεχών ανατροπών , το ενδιαφέρον του αναγνώστη παραμένει αμείωτο και ζωηρό μέχρι το τέλος.  Σε αυτό το θεατρικό έργο ανακύπτουν πολλά φιλοσοφικά ζητήματα με ωραίο και απλό τρόπο : η φύση της συνείδησης και των αισθήσεων, η θέση του ανθρώπου στον κόσμο, η αιτία του Κακού, η φύση του ανθρώπου, η σύγκρουση μεταξύ λογικής και της διαίσθησης, κλπ.

 
Απόσπασμα:



ΦΡΟΙΝΤ: Λοιπόν, αν ο Θεός ήταν μπροστά μου αυτό το βράδυ, ένα βράδυ  που ο κόσμος σπαράζει και η κόρη μου  αρπάχτηκε από τα νύχια της Γκεστάμπο, θα ήθελα να του πω τα εξής:

" Δεν υπάρχεις! Αν εσύ είσαι παντοδύναμος, τότε είσαι μοχθηρός, αλλά αν δεν είσαι μοχθηρός, δεν είσαι και πολύ δυνατός. Απατεώνας ή εγκλωβισμένος, δεν είσαι ένας Θεός στο ύψος του Θεού. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι. Τα άτομα, η τυχαιότητα, οι κρούσεις, και αυτά αρκούν για να εξηγήσουμε ένα σύμπαν άδικο. Δεν είσαι εξ' ορισμού παρά μια άχρηστη υπόθεση.

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ (ήρεμα): Και ο Θεός θα σας απαντούσε χωρίς αμφιβολία ως εξής:


 " Αν μπορούσες να δεις, όπως εγώ εκ των προτέρων, το νήμα των χρόνων που έρχονται, θα ήσουν ακόμα πιο φαρμακερός, αλλά εσύ τότε θα έστρεφες την κατηγορία σου προς τον αληθινό υπεύθυνο (Σουφρωμένα μάτια.). Αν κοιτούσες πιο μακριά  (με ύφος ονειροπόλου, οραματιστή).... Αυτός ο αιώνας θα είναι από τους πιο παράδοξους αιώνες που η γη θα  γνωρίσει. Θα τον αποκαλέσουμε αιώνα του Ανθρώπου, αλλά θα είναι ο αιώνας όλων των  επιδημιών.  Θα υπάρχει η κόκκινη επιδημία κοντά στην Ανατολή, και έπειτα στη Δύση, η καφέ επιδημία, αυτή που θα αρχίσει να απλώνεται στα τείχη της Βιέννης, των οποίων δε θα βλέπετε παρά τους πρώτους βουβώνες. Σύντομα θα κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο και δε θα συναντήσει σχεδόν καμία αντίσταση. Θα σας κυνηγήσουν,δόκτωρ Φρόιντ. Πάλι καλά! -Θα σκοτώσουν τους άλλους,τους φίλους σας, τους μαθητές, τις αδερφές και όλους τους αθώους. -Δεκάδες, χιλιάδες μέσα σε στημένες ντουζιέρες που θα απελευθερώνουν ασφυξιογόνα αέρια στη θέση του νερού, και θα είναι  τ' αδέρφια των νεκρών, που θα καθαρίζουν τα σώματα και θα τους πετούν στους λάκκους. Και ξέρετε ,οι ναζί θα κάνουν και σαπούνι με το λίπος τους;  Παράξενο να μπορούμε να πλένουμε τον κώλο μας με αυτόν που μισούμε , έτσι δεν είναι;


Θα υπάρχουν κι άλλες επιδημίες, αλλά η προέλευση όλων αυτών των επιδημιών, ο ίδιος ο ιός που σε εμποδίζει να πιστέψεις σε εμένα: η Αλαζονεία! Ποτέ η ανθρώπινη αλαζονεία δεν ήταν τόσο μεγάλη. Ήταν κάποτε που η ανθρώπινη αλαζονεία αρκούταν στη δυσπιστία προς το Θεό. Σήμερα αυτή τον αντικαθιστά. Υπάρχει ένα θεϊκό μέρος στον άνθρωπο: είναι αυτό που του επιτρέπει να αρνείται το Θεό. Εσείς δεν αρκείστε παρά στο ελάχιστο: Έχετε δημιουργήσει μια ξεκάθαρη θέση: Ο κόσμος δεν είναι παρά ένα προϊόν της τυχαιότητας, μιας συγκεχυμένης ανυπακοής των ατόμων. Και σε αυτή την απουσία κάθε Κύριου, είστε εσείς από εδώ και πέρα που θα νομοθετείτε. Ο άνθρωπος θα είναι ο κυρίαρχος...Ποτέ άλλοτε η τρέλα αυτή δε θα σας παρασύρει, όπως αυτόν τον αιώνα . Ο κυρίαρχος της φύσης: και εσείς θα μολύνετε τη γη και θα μαυρίσετε τα σύννεφα. Ο κυρίαρχος της εργασίας: και εσείς θα κάνετε τον κόσμο να τρέμει. O κυρίαρχος της πολιτικής: και εσείς θα δημιουργήσετε τον ολοκληρωτισμό. Ο κυρίαρχος της ζωής: και εσείς θα  διαλέξετε τα παιδιά σας από τον κατάλογο. Ο κυρίαρχος του δικού σας σώματος: και θα φοβάστε τόσο την αρρώστια που θα δεχτείτε να διατηρηθείτε στη ζωή με κάθε τίμημα, όχι να ζείτε, να επιβιώνετε, αναισθητοποιημένοι, όπως τα φυτά στο θερμοκήπιο. Ο κυρίαρχος της ηθικής: και θα νομίζετε ότι εσείς οι άνθρωποι, επινοείτε τους νόμους, και κατά βάθος ότι αυτό είναι περίπου το ίδιο. Λοιπόν , τίποτα δεν είναι το ίδιο. Τότε ο Θεός θα είναι το χρήμα, θα του κατασκευάσουν ναούς παντού σε κάθε πόλη και όλος ο κόσμος θα σκέφτεται κενά από εδώ και πέρα εν απουσία του Θεού. 

 Στην αρχή, θα είστε ευτυχισμένοι που θα έχετε σκοτώσει το Θεό. Πράγματι αν τίποτα πια δεν οφείλεται στο Θεό, όλα επιστρέφουν στον άνθρωπο λοιπόν. Στην αρχή η ματαιοδοξία δε γνωρίζει την αγωνία. Θα κάνετε δική σας κάθε ιδιοφυΐα. Ποτέ η ιστορία δε θα έχει δει φιλοσόφους πιο σκοτεινούς και όμως ευτυχισμένους.




ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Πρόκειται για  μια αυτοσχέδια μετάφραση. Για μία περισσότερο έντεχνη μετάφραση, σας ενημερώνω ότι το θεατρικό έργο «Ο Επισκέπτης» περιλαμβάνεται στη συλλογική έκδοση: «Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ: Ευρωπαϊκό θέατρο» (Καστανιώτης, 2002).


Χρήσιμοι Σύνδεσμοι για γαλλόφωνους:
http://www.eric-emmanuel-schmitt.com/home-official-website.html

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΔΩΡΕΑΝ EBOOKS

H ιστορία του Νεμάνια: www.free-ebooks.gr/gr/e-rafi.php?id=1603

Στη γιορτή: www.free-ebooks.gr/gr/e-rafi.php?id=1993

Πατήστε στους παραπάνω συνδέσμους για να κατεβάσετε δωρεάν τις δυο αυτές ιστορίες του Ελ Ρόυ μαζί με τη μουσική που τις συνοδεύει.

Ευχαριστούμε τον συγγραφέα Γιάννη Φαρσάρη για την πρότασή του αυτή στα πλαίσια μιας συνάντησης της Ηρακλειώτικης Λέσχης Ανάγνωσης 'Φυλλομετρήματα'.


Περιγραφή του βιβλίου 'H ιστορία του Νεμάνια':

Θα σας πω, ή μάλλον θα σας γράψω, μια αληθινή ιστορία που μόνο αληθινή δεν είναι.

Μιλάει για το τι γίνεται όταν κάποιος καταλαβαίνει ότι η πλατεία που ζει δεν είναι τόσο μεγάλη και ελεύθερη όσο λένε, αλλά τριγύρω έχει γκρίζα τείχη.

Μιλάει για έναν άνθρωπο που του είπαν ότι είναι κάποιος, αλλά δεν τους πίστεψε. Μιλάει για φωτιές και πλημμύρες, για λιακάδες και γιορτές.

Μιλάει για τη ζωή.


Περιγραφή του βιβλίου 'Στη γιορτή':

Το βιβλίο αυτό περιγράφει τα γεγονότα της εξέγερσης των τεράτων και των νικημένων στις πλατείες των σκυφτών ανθρώπων της πόλης. Μια μικρή ιστορία δημιουργικής και (αυτό)καταστροφικής επανάστασης αφιερωμένη σε αυτούς που έρχονται από μακριά, πίσω από τα αστέρια. Από μια άλλη νύχτα.

Το Στη Γιορτή είναι το δεύτερο βιβλίο του Ελ Ρόι, μετά την Ιστορία του Νεμάνια την οποία έγραψε το 2005 στην ηλικία των είκοσι ετών. Ο Ελ Ρόι ισχυρίζεται πως η ιστορία που αφηγείται είναι αληθινή και ότι οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν είναι πραγματικά πρόσωπα. Αυτό αφήνεται στην κρίση του καθενός.

Στο αρχείο περιέχονται και κάποια τραγούδια που συνοδεύουν το βιβλίο.

Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο αυτό στην ιστοσελίδα http://efyra.gr/products/ste_giorte ή από 1η φεβρουαρίου στα βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα.

Μαρτυρίες και Μάρτυρες (Α' Μέρος)

"Πού είναι η μάνα σου μωρή;" της Πέτρουλα Δήμητρας

Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό αφήγημα, μία προσωπική μαρτυρία ενός κοριτσιού που το Γενάρη του 1946 με τα αθώα ματάκια ενός παιδιού γίνεται αυτόπτης μάρτυρας του ξεκληρίσματος της οικογένειας της , του ξεριζώματος του γενεαλογικού δέντρου της από τους Χίτες. Για δύο μερόνυχτα ζει και περιπλανιέται ανάμεσα στα πτώματα των δικών της ανθρώπων. Από εκεί και πέρα, όλη της η ζωή θα είναι μια περιπλάνηση κάτω από αντίξοες συνθήκες.  Συγχρόνως με αυτήν την περιπλάνηση της αφηγήτριας , ο αναγνώστης παρακολουθεί την καταδίωξη και την  περιφρόνηση των ΕΛΑΣιτών και των κομμουνιστών από την ελληνική κοινωνία. Εκείνη την εποχή , κάτω από συνθήκες φριχτής κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας , αν θέλει ο Έλληνας να επιβιώσεις, είναι υποχρεωμένος να αποσιωπήσει την αλήθεια...να απαρνηθεί τη δικαιοσύνη, χωρίς να αγνοείς ότι η σιωπή είναι συνενοχή.

Θα ήταν καλό να επισημανθεί ότι δεν πρόκειται για ένα απλό αφήγημα, αλλά για μια κατάθεση ψυχής, ένα εσωτερικό μονόλογο με συνειρμούς και εκ βάθους ψυχής έκφρασης έντονων συναισθημάτων, γεγονός που δε μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο ή αμέτοχο τον αναγνώστη.  Με αυτήν την κατάθεση ψυχής ,λοιπόν,  η αφηγήτρια φαίνεται να αυτοθεραπεύεται σταδιακά από το βαθύ τραύμα ως αποτέλεσμα του εκλυτικού γεγονότος της απώλειας κάθε αγαπημένου προσώπου της, αλλά και της βάρβαρης συμπεριφοράς, της ωμής βίας που υφίσταται από το κοινωνικό περιβάλλον της. Στην αρχή,  η αφήγηση δεν είναι γραμμική και χαρακτηρίζεται από έντονες παύσεις (με μορφή σκέψεων και σχολίων της αφηγήτριας,καθώς και παρεκβάσεων). Η αναδρομική και πρόδρομη αφήγηση εναλλάσσονται, διατηρώντας το έντονο ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού ως το τέλος.  Ωστόσο, καθώς ενηλικιώνεται η Μπεμπέκα, τόσο η σκέψη της φαίνεται περισσότερο συγκροτημένη , γεγονός που αντανακλάται στην ποιητική τέχνη της.

Τέλος, Το αφήγημα "Πού είναι η μάνα σου, μωρή;" αποτελεί μια συναισθηματικά φορτισμένη , προσωπική μαρτυρία, αλλά συγχρόνως και ένα ιστορικό ντοκουμέντο με αληθινά γεγονότα και υπαρκτά ονόματα, χωρίς να σημαίνει ότι οι στιχομυθίες δεν έχουν υποστεί λογοτεχνική και όχι μόνο, επεξεργασία. Όπως σε μια αρχαία τραγωδία ,  έτσι και σε αυτήν την προσωπική τραγωδία, τα συναισθήματα σταδιακά κορυφώνονται ώσπου στο τέλος επέρχεται η κάθαρση της ψυχής, καθώς μετά από πολλά χρόνια επιστρέφει στο γενέθλιο τόπο της. 

Αποσπάσματα:

"Πού 'ναι η μάνα σου μωρή; ...Κάποιος μιλούσε ; ο Παυλιτίνας;..."Αφήστε το, το κακόμοιρο το μωρό , ακόμα βυζαίνει". Απέναντι μου ακριβώς η τρύπα ενός πιστολιού..."Κι αυτή σπέρμα του Σωτήρη είναι.".

"Ο πατέρας μου ήταν αρχηγός του λόχου του ΕΛΑΣ που φύλαγε ταγματασφαλίτες. Στην Ελλάδα ήταν ακόμα Γερμανοί. Κι ο ΕΛΑΣ , όπως είναι γνωστό, αλλά -επιτηδες- ξεχασμένο , πολέμαγε τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους, τους ταγματασφαλίτες."

"Εξόριστες(Χίος, Τρικέρι, Μακρονήσι) της Μαριγούλας Μαστρολέων-Ζέβρα

Δεν είναι απλώς ένα αυτοβιογραφικό διήγημα ή  μια κοινή προσωπική μαρτυρία, αλλά μια παρακαταθήκη αναμνήσεων για όλους εμάς τους απογόνους της σύγχρονης τραγωδίας, αυτής του Εμφυλίου Πολέμου, ένα ιστορικό ντοκουμέντο για όλα τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί όσοι και όσες αρνήθηκαν να υπογράψουν τις δηλώσεις μετάνοιας/νομιμοφροσύνης.

Η αφηγήτρια/συγγραφέας καταφέρνει με τρόπο γλαφυρό όχι μόνο να περιγράψει όλες τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες κλήθηκαν να επιβιώσουν,αλλά και τις χαρές και τις λύπες που μοιράστηκαν όλες μαζί και το έντονο αίσθημα αλληλεγγύης φυσικά. Για χρόνια ολόκληρα, σε διαφορετικούς τόπους εξορίας, σε συνθήκες εξαθλίωσης, αυτές οι γυναίκες κατορθώνουν να επιζήσουν και να την κάνουν μάλιστα υποφερτή. Πώς; Κάθε αγγαρεία τη γιορτάζουν, η μουσική τους απαλύνει τον πόνο και τις ενώνει, καθώς και με τα μαθήματα ελληνικών που παραδίδονται από εγγράμματες και μορφωμένες γυναίκες στις αναλφάβητες. Η συνεργασία , η αυτοργάνωση, η αλληλεγγύη είναι τα όπλα τους για να καταφέρουν να βγουν σχεδόν ψυχικά αλώβητες και νικήτριες σε αυτή τη μάχη ζωής και θανάτου. Τέλος, Η φωτογραφική μηχανή της  Μαριγώ απαθανατίζει όλες αυτές τις καίριες στιγμές της ζωής τους που ούτως ή άλλως θα έμεναν ανεξίτηλες στη μνήμη τους. 

Συνοψίζοντας, η Μαριγώ Μαστρολέων-Ζέρβα , μια αληθινή κομουνίστρια , λαϊκή γυναίκα, προερχόμενη από την εργατική τάξη κληροδοτεί σε όλους μας μια σημαντική μαρτυρία για το μεγαλείο της γυναικείας ψυχής που δε λυγίζει καθόλου εύκολα, καθώς επίσης για την σπουδαία δυναμική της συλλογικής συνείδησης και δράσης.  Με πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό , η Μαριγώ αποκαλύπτει όλην την αλήθεια για εκείνα τα μελανά χρόνια της ελληνικής ιστορίας. Ο αναγνώστης δε κουράζεται καθόλου από την αφήγηση, αλλά έχει την αίσθηση ότι η γιαγιά τού αφηγείται τις νεανικές περιπέτειες της. Με αυτόν τον τρόπο, το διήγημα αυτό συνδυάζει αυτό τέχνη ,διδαχή και ψυχαγωγία.

Αποσπάσματα:

"Μετά το συσσίτιο και το πλύσιμο πιάτων, πήραν θέση οι εκτός θιάσου της σκηνής και σε λίγο αρχίζει να παίζεται το θέατρο, Άρχισαν ν'ακούγονται γέλια γύρω από τις σκηνές και σιγά-σιγά άρχισαν να μαζεύονται." 

"Πολλές μέρες πέρασαν για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε. Πάντα το βράδυ περιμέναμε τους αλφαμίτες. Έβλεπες νέους και τους λυπόσουν, όπως τους είχαν καταντήσει. Χασισοπότες και ναρκομανείς. Μόνο έτσι, σε αυτήν την κατάσταση, έκαναν τη δουλειά τους."

Χρήσιμος σύνδεσμος:   http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=2466558&publDate=2004-09-05%2000:00:00.0

'Αντί να φωνασκώ' του Μανώλη Αναγνωστάκη

Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι
Με τους υπαίθριους ρήτορες και τους αγύρτες
-Μάντεις κακών και οραματιστές-
Όταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου
Και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα
(Και δε μιλώ εδώ για χρήματα και τέτοια)
Πήρα τους δρόμους μοναχός σφυρίζοντας.
Ήτανε βέβαια μεγάλη η περιπέτεια
Όμως η πόλις φλέγονταν τόσο όμορφα
Ασύλληπτα πυροτεχνήματα ανεβαίνανε
Στον πράο ουρανό με διαφημίσεις
Αιφνίδιων θανάτων κι αλλαξοπιστήσεων.
Σε λίγο φτάσανε και τα μαντάτα πως
Κάηκαν όλα τα επίσημα αρχεία και βιβλιοθήκες
Οι βιτρίνες των νεωτερισμών και τα μουσεία
Όλες οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων
Και θανάτων -έτσι που πια δεν ήξερε
Κανείς αν πέθανε ή αν ζούσε ακόμα-
Όλα τα δούναι και λαβείν των μεσιτών
Από τους οίκους ανοχής τα βιβλιάρια των κοριτσιών
Τα πιεστήρια και τα γραφεία των εφημερίδων.
Εξαίσια νύχτα τελεσίδικη και μόνη
Οριστική (όχι καθόλου όπως οι λύσεις
Στα περιπετειώδη φιλμ).
Τίποτα δεν πουλιόταν πια.
Έτσι λαφρύς και περιττός πήρα τους δρόμους
Βρήκα την Κλαίρη βγαίνοντας
Απ’ τη Συναγωγή κι αγκαλιασμένοι
Κάτω απ’ τις αψίδες των κραυγών
Περάσαμε στην άλλη όχθη με τις τσέπες
Χωρίς πια χώματα, φωτογραφίες και τα παρόμοια.
Τίποτα δεν πουλιόταν πια.


Από τη συλλογή Η συνέχεια 2 (1956)
Όπως δημοσιεύτηκε εδώ: peopleandideas.gr/2011/05/06/anagnostakis

Μάθετε περισσότερα για τον ποιητή εδώ:
el.wikipedia.org/wiki/Μανόλης_Αναγνωστάκης