Το τρένο των 9.05 πέρασε και από το Ηράκλειο Κρήτης, σαρώνοντας στο πέρασμά του τη ψυχή των παρευρισκομένων. Οι μοναδικές φωνές των Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Ρίτα Αντωνοπούλου, η ανατριχιαστική αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου και η παρουσία του ίδιου του σκηνοθέτη, Παντελή Βούλγαρη, άφησαν αμέτρητα συναισθήματα και μηνύματα στο τέλος της βραδιάς. Κατέγραψα μερικά από αυτά, αυτοσχεδιάζοντας λίγο στην ένωσή τους, σε μια προσπάθεια να κρατηθώ λίγο παραπάνω από αυτό το συναίσθημα.
Μας βολεύει η αναμονή, το να περιμένουμε κάτι και να ελπίζουμε σε αυτό. Η ελπίδα εξάλλου είναι η αναβολή της απογοήτευσης, λένε. Το τρένο αυτό, όμως, δεν πρόκειται να έρθει ποτέ και ο σταθμός που βρισκόμαστε ακυρώθηκε. Ώρα να γίνουμε εμείς οι ίδιοι αυτό που περιμέναμε.
Ο φόβος δεν είναι το ίδιο το πράγμα που θέλουμε να κάνουμε, είναι η απόσταση που μας χωρίζει από αυτό. Όπως αυτό το τρένο που περιμένουμε.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι κάθε φορά μόνο το μισό δίκιο είναι δικό μας. Το άλλο μισό το έχει η πραγματικότητα. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι μια δίκαιη ισοπαλία.
Το δικό μας δίκιο είναι μισό. Και όσα μισά κι αν ενώσουμε, δεν βγάζουν ένα ολόκληρο. Ολόκληρο είναι το όνειρο, ολόκληρη είναι η προσπάθεια. Και η προσπάθεια δεν τελειώνει ποτέ. Είμαστε και οι πρώτοι και οι τελευταίοι στον αγώνα αυτό.
Ζούμε σε μια εποχή αβεβαιότητας, που είδαμε όλα τα δεδομένα μας ένα προς ένα να γίνονται χαρτοπόλεμος. Την χώρα μας έχει καλύψει ένα τεράστιο "τέλος πάντων". Όλη η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν ένα τεράστιο "τέλος πάντων".
