Καταθέτω λίγες προσωπικές σκέψεις σχετικά με ένα απίστευτο μυθιστόρημα για έναν πολιτικό που αναρριχάται κοινωνικά και πολιτικά, θεωρώντας ότι οι άνθρωποι είναι μαριονέτες και κινώντας υπογείως τα νήματα. Με κοροϊδία, ψέματα, απειλές κι εκφοβισμό, πετυχαίνει πάντα τον στόχο του· ένα είδος αθέμιτης επιτυχίας, βέβαια.
Αυτό που με προβλημάτισε ακόμα περισσότερο είναι ότι τέτοιες τακτικές έχουν πλέον ξεφύγει από τα όρια της πολιτικής και παρατηρούνται επικίνδυνα γύρω μας. Πολύ πιο κοντά απ'όσο νομίζουμε.
Χρέος μας να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας από τέτοιες χειριστικές συμπεριφορές. Από αυτόν τον υπέρμετρο εγωισμό που συνεπάγεται άτομα-μονάδες. Μόνο το δικό τους συμφέρον, η δική τους άνεση, οι δικές τους προτιμήσεις, τα δικά τους όνειρα μετράνε και τίποτα άλλο.
Το πιο επικίνδυνο, όμως, είναι η ψευδαίσθηση που δημιουργούν οι ίδιοι -πάντα- ότι ενδιαφέρονται για τους γύρω τους. Ότι όλα γίνονται για το γενικότερο, δήθεν, καλό. Ίσως να προσπαθούν να πείσουν τον ίδιο τους τον εαυτό ότι τρέφουν ακόμη, κάποια έστω, ανθρώπινα συναισθήματα. Ακόμα πιο θλιβερό είναι ότι κάποιοι πείθονται από τη προσπάθεια αυτή και βασίζονται επάνω τους.
Ένας υπερφίαλος εγωισμός, όμως, δεν αφήνει καθόλου χώρο στο αληθινό (ας τολμήσω να πω ανιδιοτελές) συναίσθημα. Όλα και όλοι για τον εαυτό κάποιων. Όλα αφορούν και καθορίζονται από μερικά μικρά ανθρωπάκια. Έτσι νομίζουν εκείνοι, τουλάχιστον.
Τελικά, ξέρετε ποια είναι η υπέρτατη δικαίωση; Ναι, η δικαίωση όλων αυτών των "θυμάτων" στο βωμό του εγωισμού; Της κάθε "παράπλευρης απώλειας" στο δρόμο προς το υπέρτατο εγώ; Το κενό που οι εμμονικοί εγωιστές έχουν μέσα τους. Το γνωρίζουν, νομίζω, γι'αυτό και δεν τολμούν καμία ενδοσκόπηση.
Αυτό το τρομακτικό τίποτα, όμως, παραμένει εκεί, βαθιά ριζωμένο κι αμετάκλητα σκοτεινό. Αυτό θα είναι η αιώνια τιμωρία τους.
Απολαύστε αποσπάσματα, λοιπόν, από το βιβλίο, με τον πρωταγωνιστή να εκφράζει επικίνδυνα πολύ την εποχή μας.
