Το μυστικό που έμαθα από τον "Αλχημιστή" του Coelho

Μου συμβαίνει ένα παράδοξο σχετικά με τον Coelho. Συνεχώς λέω πόσο δε μου αρέσει η γραφή του, αλλά ανά διαστήματα διαβάζω και από ένα βιβλίο του. Περίεργο. Παρόλο που δεν είναι κάποιος επιδέξιος τεχνίτης του λόγου, πάντα ο αναγνώστης έχει κάτι να κερδίσει από τις διηγήσεις του. 

Ο Coelho έχει διεισδύσει στη Γλώσσα του Κόσμου, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, έχει κατανοήσει δηλαδή πώς λειτουργούν τα πράγματα γύρω μας: η φύση και οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τη γλώσσσα που μιλάνε. Μετά που διάβασα τον Αλχημιστή, αν και δεν εντυπωσιάστηκα από τις λογοτεχνικές περιγραφές, θεώρησα ότι κέρδισα πολλά, ανέβηκα ίσως ένα πνευματικό σκαλοπάτι, χωρίς αυτό που λέω να έχει σχέση με οποιαδήποτε θρησκεία, αν και ο Κοέλο είναι βαθιά θρησκευόμενος. 

Αυτό που μου έμεινε ήταν το πώς ο πρωταγωνιστής, ένα νεαρό άπειρο αγόρι, είδε τη ζωή μέσα από μια σειρά δοκιμασιών. Μαθαίνοντας τη Γλώσσα του Κόσμου, κατόρθωσε να διακρίνει τις προθέσεις των ανθρώπων χωρίς να μιλάει απαραίτητα τη γλώσσα τους και, το υπέρτατο, να συνομιλεί με τα στοιχεία της φύσης. Στη τελική σκηνή, το αγόρι αυτό ανοίγει διάλογο με την έρημο, τον άνεμο και τον ίδιο τον Θεό ώσπου με τη δύναμη της πειθούς μέσα από τον διάλογο αυτό, η φύση καθορίζεται από τη δύναμη της θέλησής του. Το σύμπαν όντως συνωμοτεί για να γίνει η θέληση ενός ανθρώπου πραγματικότητα. Το αγόρι, όπως τον διέταξαν, έγινε ένα με τον άνεμο. Μου θύμισε αυτό που λένε οι Άγγλοι, "The boy's will is the wind's will". (Η θέληση του αγοριού είναι η θέληση του ανέμου.)

Κάπως έτσι, λοιπόν, ο καθένας από εμάς, σε προσωπικές δυσκολίες ή δύσκολες στιγμές, μπορεί να νιώσει να γίνεται ένα με τη φύση με τη δύναμη του μυαλού. Κοιτώντας τη θάλασσα, ανοίγεις ένα διάλογο με όποια απώτερη δύναμη πιστεύεις ή με τον ίδιο σου τον εαυτό και σκέφτεσαι "Τι με καθορίζει πραγματικά; Τι έχει αληθινή αξία για μένα;" 

Και τότε είναι που το συνειδητοποιείς: Τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει παρά μόνο αν του το επιτρέψεις. Εσύ. Μόνο εσύ. Εκείνη η στιγμή είναι που η δύναμη του ανέμου είναι και η δική σου δύναμη. Παίρνεις έστω και μια μικρή γεύση από το νέκταρ της ζωής, λες και συμμετέχεις στη κοσμογονία την ίδια. Μόλις κατάλαβες ένα μικρό μυστικό, μόλις είδες από μια μικρή χαραμάδα τι έντονο φως κρύβεται πίσω από μια καλά σφαλισμένη πόρτα. Εσύ είσαι αυτός που καθορίζει πολλά, αν όχι τα πάντα, με τη δύναμη του μυαλού. Από το μυαλό, η ενέργεια της επιθυμίας περνάει στη ψυχή και μετά, μπαίνοντας στο καλούπι της αποφασιστικότητας, υλοποιείται.

Μην αφήσεις να σε αγγίξουν μικροπρεπείς άνθρωποι και καταστάσεις. Ανέβα αυτό το πνευματικό σκαλοπάτι και δες μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Και αυτή η αναζήτηση που νιώθεις να βασανίζει το κορμί και το μυαλό σου, μπορεί να τελειώνει εκεί ακριβώς που ξεκίνησε, όπως συνέβη με τον θησαυρό του μικρού Αλχημιστή. Ζήσε το ταξίδι και μάθε από αυτό, χωρίς να το αφήσεις να σε λυγίσει. Και βρες τον θησαυρό σου. Είναι κάπου εκεί, ίσως εκεί που ξεκίνησες. 

Αυτά είχε να μου δώσει ο "Αλχημιστής", ένα βιβλίο που έτυχε να ολοκληρώσω την ημέρα των γενεθλίων μου. Ήταν δώρο αυτό που ένιωσα και γεύτηκα. Και από τότε είμαι πιστή μαθήτρια μιας και μόνο γλώσσας, της Γλώσσας του Κόσμου.