Το τρένο των 9.05: Μηνύματα μιας μοναδικής παράστασης

Το τρένο των 9.05 πέρασε και από το Ηράκλειο Κρήτης, σαρώνοντας στο πέρασμά του τη ψυχή των παρευρισκομένων. Οι μοναδικές φωνές των Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Ρίτα Αντωνοπούλου, η ανατριχιαστική αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου και η παρουσία του ίδιου του σκηνοθέτη, Παντελή Βούλγαρη, άφησαν αμέτρητα συναισθήματα και μηνύματα στο τέλος της βραδιάς. Κατέγραψα μερικά από αυτά, αυτοσχεδιάζοντας λίγο στην ένωσή τους, σε μια προσπάθεια να κρατηθώ λίγο παραπάνω από αυτό το συναίσθημα.

Μας βολεύει η αναμονή, το να περιμένουμε κάτι και να ελπίζουμε σε αυτό. Η ελπίδα εξάλλου είναι η αναβολή της απογοήτευσης, λένε. Το τρένο αυτό, όμως, δεν πρόκειται να έρθει ποτέ και ο σταθμός που βρισκόμαστε ακυρώθηκε. Ώρα να γίνουμε εμείς οι ίδιοι αυτό που περιμέναμε.

Ο φόβος δεν είναι το ίδιο το πράγμα που θέλουμε να κάνουμε, είναι η απόσταση που μας χωρίζει από αυτό. Όπως αυτό το τρένο που περιμένουμε.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι κάθε φορά μόνο το μισό δίκιο είναι δικό μας. Το άλλο μισό το έχει η πραγματικότητα. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι μια δίκαιη ισοπαλία.

Το δικό μας δίκιο είναι μισό. Και όσα μισά κι αν ενώσουμε, δεν βγάζουν ένα ολόκληρο. Ολόκληρο είναι το όνειρο, ολόκληρη είναι η προσπάθεια. Και η προσπάθεια δεν τελειώνει ποτέ. Είμαστε και οι πρώτοι και οι τελευταίοι στον αγώνα αυτό.

Ζούμε σε μια εποχή αβεβαιότητας, που είδαμε όλα τα δεδομένα μας ένα προς ένα να γίνονται χαρτοπόλεμος. Την χώρα μας έχει καλύψει ένα τεράστιο "τέλος πάντων". Όλη η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν ένα τεράστιο "τέλος πάντων".

 

Το μυστικό δωμάτιο και πώς να το χειριστείτε

Πρέπει να γνωρίζετε, κατ' αρχάς, ότι το μυστικό δωμάτιο είναι κάπου βαθιά κρυμμένο. Μέσα του υπάρχουν σοβαρές προμήθειες πόνου, θλίψης, μελαγχολίας, οργής και απογοήτευσης. Πικρές εικόνες ανθρώπων κι εμπειριών. Αποτυχίες και ατυχίες. Εισπράξεις αδιαφορίας και αναισθησίας. Το δηλητήριο γνωστό ως "αυτοκατηγορία" αναπαράγεται πυρετωδώς μέσα σε αυτή την αρνητικότητα.

Ρωτάτε αν η πόρτα του δωματίου είναι κλειδωμένη; Εξαρτάται. Ίσως από τη διάθεση. Αν δεν είναι, τότε το απόθεμά του ξεχειλίζει ασταμάτητα μέχρι να κατακλύσει ασφυκτικά όλους τους γύρω χώρους. Όταν αναπληρωθεί το ξοδεμένο απόθεμα, αυτό θα ξαναξεχυλήσει ελεύθερα προς κάθε κατεύθυνση. Είναι ρευστός ο πόνος, ξέρετε, γι' αυτό καλύτερα να κλειδώνετε το συγκεκριμένο δωμάτιο. 

Ακόμα, όμως, και στη περίπτωση αυτή, να θυμάστε ότι ο πόνος είναι ύπουλος. Θα βρει τρόπο να ξεγλιστρήσει αθόρυβα από μια χαραμάδα της πόρτας τη στιγμή που απομακρύνεστε αμέριμνοι από τη κλειδαριά. Θα απλωθεί σιγά σιγά στα γύρω τειχώματα και όσο μεγαλώνει η προμήθεια του δωματίου, τόσο αυτός θα εξαπλώνεται, απολαμβάνοντας τη κυριαρχία του. 

Συμπέρασμα: Δεν μπορείτε να χειριστείτε απόλυτα το μυστικό δωμάτιο. Ούτε να το εξαλείψετε. Να είστε σίγουροι ότι πολλοί προσπάθησαν μέχρι και φωτιά να βάλουν, αλλά μάταια. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να πονέσουν περισσότερο. Να το ξεγελάσετε; Αποκλείεται. Ξέρει πολύ καλά για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί.

Ίσως αν σταματούσε η ανατροφοδότηση με κάποιο τρόπο, τότε θα σταματούσε το απόθεμα να ξεχειλίζει. Άλλωστε, τέτοιου είδους ανεξέλεγχτη εξάπλωση δεν αρέσει καθόλου σε εσάς που επιδιώκετε τον απόλυτο έλεγχο των πραγμάτων. Αν πάψει, όμως, το γέμισμα, τότε μπορεί το υπόλοιπο περιεχόμενο να μείνει για πάντα εκεί μέσα. Θαμμένο, κρυμμένο, αλλά ποτέ ξεχασμένο, μέσα στο μυστικό δωμάτιο. 

Φοινικόδασος Πρέβελης, Ρέθυμνο Κρήτης (Μια νότα αισιοδοξίας)

Παγίδα της ποιητικής ομάδας Σκάσε αηδόνι

 Παγίδα 

(συλλογικό ποίημα)

 

Άλφα Ήττα Άλφα Ωμέγα

Τώρα

κάτι φωτίζει εκεί πέρα

τα μάτια τυλιγμένα

με ανημπόρια

συνηθισμένα

σε άλλους τρόπους

πολύ το φοβήθηκα

Όμορφη που ήμουνα παλιότερα

με μια λεπίδα τρυπούσα

την επιστροφή μου

ξυπνούσα το πρωί

μάζευα τα παραπονεμένα άστρα

και πάλι απ’ την αρχή

Τώρα

που κάτι φωτίζει εκεί πέρα

το νιώθω σαν χειρότερο

Έρχομαι

με τις απόκοσμες κραυγές

των γλάρων στο σκοτάδι

μέσα σε μία βάρκα χάρτινη

φορώντας

ένα σωσίβιο από κόκκινο γυαλί

μ' ένα διερμηνέα

που μιλά όλες τις γλώσσες του ουρανού

κι έχει ακριβώς ενενήντα εννέα ονόματα

λυτό

έχω στα πόδια μου ένα τυφλό σκυλί

έρχομαι

όπως το τελευταίο όνομα

ύστερα απ'  όλα τα ονόματα του κόσμου

Άχρωμη

έρχομαι

όπως η τελευταία πεταλούδα του Δεκέμβρη

σαν θάνατος από πνιγμό

πλατιά σαν φράχτης

νωχελική

σαν τις ατέλειωτες ουρές του φαγητού

απόλυτη σαν συρματόπλεγμα

κι απάνθρωπη σαν ήλιος

Στέκομαι

κάτω από τον αδίστακτα ανέφελο ουρανό

μες στο λαβύρινθο

απ' τις  πολύχρωμες σκηνές

κάτω από στέρφες ελιές

δίπλα στα ράθυμα σκυλιά

στα παιδικά ποδήλατα

που τρέχουν μόνο με τις ζάντες

δίπλα σ' εκείνον που προσεύχεται

πάνω στο ξεραμένο χώμα

στέκομαι

σαν ανήλικος που γέρασε

σαν γέρος που δεν έχει να σταθεί

σαν μόνη έγκυος που λύγισε

στη κορυφή του λόφου

Έρχομαι

μ’ ακονισμένο ξυράφι

τρυπώ κροτάφους

τη μνήμη χειρουργώ

κι ένα παιδί αγέλαστο

έγκλειστο σε θάλαμο αναμονής

Ξεριζώνω

μ’ αγκάθινο στεφάνι

το στέφω

προτού θύμα

ή ποίημα

το βαφτίσω

Και δε χρειάζομαι κρυψώνα

μένω

διάφανη στα μάτια

σέρνω τη μύτη και τα σωθικά

ξέρω καλά τη δουλειά μου

σε φασκιώνω στα μαλλιά μου

και ζητάω μονάχα

το δικό σου αντίχειρα

να πιπιλίσω

την άκρη των χειλιών της μάνας

που ωραιοποιεί τον θάνατο

και τον βαφτίζει ταξίδι

Βαστάω

το κεφάλι σου ψηλά

να βρεις αυτούς που βολτάρουν στα σύννεφα

και να μου λες

δες τους πώς πέφτουν

δες τους πώς σκάνε στη γη

Είμαι

τραύμα

μπολιασμένο

με αυτά που ποτέ δεν ειπώθηκαν

μα για πάντα

θα ταΐζουν αίμα

Είμαι

αέρας

πηχτό ντίζελ στο στόμα

κίνδυνος δονούμενος ως περίοδος

αστικής τρέλας

σοβάς συνετισμένος

μες στα άπειρα καρφιά του

γριά καμπούρα να ξοδεύομαι στα πόδια σας

να σας νυχτώνομαι αλλάζοντας περούκα

Τι με κοιτάτε κακόμοιροι

με το φτηνό το σουλιμά σας

Για να γραπώσεις θέλει δυο  

το στήσιμο

και το καρτέρι

την τοξικότητα του φόβου

τα αντανακλαστικά

στο κάθε σφύριγμα

της σφαγής 

βενζίνη αμόλυντη

Αυτά μου κληρονόμησαν

κι αυτά σας επεκτείνω

με το ψαλίδισμα μου

να συγχέετε του Νυχτοβάτη το ουρλιαχτό

με το ξεφούσκωμα

μιας μπάλας

να με φτάνετε στο υψηλότερο σημείο μου

μετά βίας να μπορείτε

να ξεχωρίσετε το γυαλί

από το γέλιο

τις γκριμάτσες σας

στην κλασική αταραξία

φάκας γαλαντόμου

Αναρωτιέμαι

ποια ανάσα μου

την πρώτη μου θα ξεχρεώσει

Ποιο είναι

το ολίσθημα της γλώσσας

Αδυνατώ

Αδυνατείς

Αδυνατίζουμε

Ποιο καλό

και ποιο κακό

Δεν το παλεύει

το στομάχι μου το αλκοόλ

μπορώ όμως

να καταβροχθίσω

τεράστιες ποσότητες

σάρκας

αίματος

σπέρματος

να ονειρευτώ

έναν έρωτα που

σπάει κόκκαλα

φτάνει να μη σπάσουν

τα δικά μου

και να μη βλέπω

ζωντανά κόκκαλα

ή νεκρά

Και ω ναι

προτιμώ τα ζωντανά

Προτιμώ

να ελπίζω

πως μια μέρα

αυτά τα κόκκαλα

θα χωθούν

μέσα στα μάγουλα

και θα τα σκίσουν

θα σκίσουν λέω

τις λέξεις τις σκέψεις

και θα βγει

από μέσα

κάτι που δεν έχει όνομα

χρώμα

υφή

τίποτα για να περιγράψω

αλλά θα έχει κάτι από

μουσική

και τα δόντια

θα ξέρουν σε ποιο

ρυθμό θα τρέμουν

κάτι από αποκάλυψη

κάλυψη να μην είναι

κι αυτό μοναχά

φοβάμαι

Φοβάμαι

μήπως πεθάνω στην εισπνοή

και πρέπει να γυρίσω πίσω

ξανά ο ίδιος άνθρωπος να γίνω

Μα δε μπορεί

κάτι αληθινό

θα είναι

Δεν μπορεί

αλήθεια

δεν μπορεί

θάνατος

να μην είναι.

Όσες και όσοι επιθυμείτε να διαβάσετε ποιήματα που ακούστηκαν στην πρώτη ποιητική βραδιά της ομάδας Σκάσε αηδόνι, μπορείτε να μεταβείτε εδώ και  εκεί.